SKI-KING: “Sketchbook III”

Τα τελευταία χρόνια οι φίλοι μας οι Γερμανοί έχουν γίνει οι μεγαλύτεροι κοινωνοί της country μουσικής στην Ευρώπη με καλλιτέχνες σαν τους Boss Hoss (εκπληκτικοί στα live τους) και τούτον εδώ τον κύριο, Ski-King.

O συμπαθής φαφούτης Ski έρχεται με ένα ακόμα λεύκωμα διασκευών, το οποίο διατίθεται και σε Box Set, μαζί με τα προηγούμενα δύο Sketchbooks.

Ακόμα και αν δεν ξέρεις γιατί πρόκειται, καταλαβαίνεις αμέσως με το “Intro” με την “βλαχοποίηση” του riff του “South of Heaven” (Slayer). Ξεκινάει λοιπόν, με την όμορφη διασκευή του “Have you ever seen the rain” των Creedence Crealwater Revival και σε βάζει σε ένα ωραίο κλίμα. Και πάμε…

“Unknown Stuntman”: Κομμάτι του Lee Majors, country θέμα για την παλιά σειρά “The Fall Guy”. Χωρίς να χαλάει το κλίμα του πρωτότυπου, δίνει όγκο και περισσότερο rock ‘n’ roll ρυθμό στο κομμάτι

“Little Girl”: Από τους ομοεθνείς του H Blockx. Οι δυναμικές αλλάζουν και το κομμάτι σκοτεινιάζει λίγο, παίρνοντας ρυθμό καλπάζοντα και φιγουράρει σαν μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου.

“The Number of The Beast”: Ε, ξέρετε ποιων! Ο Ski απαγγέλει Αποκάλυψη και μεταλλάσσει το θρυλικό τραγούδι σε έναν πολύ όμορφο alternative country ύμνο. YEAH!

“Death is not the End”: Nick Cave and The Bad Seeds και ομολογώ πως δεν αλλάζει πολλά, μιας που το original έχει ήδη τον τόνο που ο Ski προσπαθεί να αποδώσει.

“Red Light”: Του Βρετανού Billy Ocean και ακριβώς αυτό που περιμένει κανείς από μια καλή διασκευή. Αλλάζει τελείως τη φιλοσοφία του κομματιού και το κάνει πραγματικά δικό του!

“Halellujah”: Όταν έχεις να κάνεις με κομμάτι του Leonard Cohen, στου οποίου τη διασκευή έχουν ξεράσει ψυχή οι Jeff Buckley και Nick Cave, είναι δύσκολο, όμως δίνοντας τη μουσική του κάβλα και με φωνητικά, που έχουν ατμόσφαιρα συνδυασμού Bing Crosby και Placido Domingo, προσφέρει κάτι καινούργιο στο κομμάτι.

“Still Counting”: VOLBEAT και αντικαθιστώντας το reggae ξεκίνημα του με την country κάνει μια διασκευή που θα χαροποιούσε τους Δανούς.

“Tears In Heaven”: Eric Clapton και χωρίς να εκπλήσσει αυτή τη φορά, αλλά και χωρίς να χαλάει το κομμάτι.

“Stand By Me”: Του προσφάτως απoβιώσαντα Ben E. King και μια διασκευή στα πρότυπα εκείνης των Pennywise, σε ταχύτητα αλλά σε διαφορετικό στυλ.

“Stone in my Hand”: Όμορφο κομμάτι του Everlast. Πρώτο foul για τον Γερμανό. Η φωνή του πλησιάζει πολύ στα πρότυπα του προαναφερθέντος και το κομμάτι γενικά δεν αλλάζει καθόλου.

“Summer Wine”: Το τραγούδι αυτό του Lee Hazlewood έγινε πριν κάποια χρόνια φοβερή επιτυχία από στόματος Ville Valo και Natalie Avelon. Η προσέγγιση του Ski είναι πολύ κοντινή του δεύτερου και έτσι, δε είναι αυτό που θα ήθελε κανείς από εκείνον.

“Creep”: Πολυδιασκευασμένο κομμάτι των Radiohead που δέχεται εδώ μία ακόμη συμπαθέστατη διασκευή.

“Thunder Rolls”: Garth Brooks και ο Ski “παίζει” ξανά με μια μεγάλη country επιτυχία, εκεί όπου είναι ειδικευμένος και δίνει μια φρέσκια ώθηση στο κομμάτι και είναι αυτό που περισσότερο από όλα απόλαυσα!

“51st State Of America”: Αγαπημένο κομμάτι αγαπημένου καλλιτέχνη (New Model Army) που θεωρώ πως θα έκανε like. Εγώ σίγουρα!

“Wish You Were Here”: Από τότε που κάποιος τόλμησε να διασκευάσει Pink Floyd, αυτό το κομμάτι το έχουν ξεκωλιάσει. Ευτυχώς, ο φαφούτης του δίνει πόνο και καουμποϋλίκι.

“Some Velvet morning”: Ξανά Lee Hazlewood και εδώ γίνεται καλύτερη δουλειά στην τροποποίηση του αυθεντικού.

“Christine”: Motorhead λοιπόν, και το αυθεντικό ελαφροποιείται με το μπάντζο να δίνει μια διαφορετική έννοια στο rock ‘n’ roll και τον Ski να χρησιμοποιεί το δικό του στυλ φωνητικών και να απομακρύνεται από την αγριάδα του Lemmy.

“If you could read my mind”: Του Καναδού φολκά Gordon Lightfoot. Η μπαλάντα παίρνει τα πάνω της και με ένα παίξιμο που θυμίζει λίγο από Bruce Springsteen, το album τελειώνει καλά.

Μια πολύ όμορφη συλλογή διασκευών, ιδανική για τους οπαδούς του είδους, που αν και έχει καμιά δυο άτυχες στιγμές, κρατάει χαρακτήρα και σέβεται τους συνθέτες των κομματιών το δίχως άλλο.

543

Avatar photo
About Δημήτρης Μαρσέλος 2114 Articles
Δέσμιος της μουσικής, είλωτας των συναυλιών, εθισμένος στα σκληρά...riffs, διπολικός μεταξύ metal και hardcore punk, έχει κάνει χρόνια τώρα πολιτιστικό crossover και δεν αρνείται κανένα ιδίωμα της rock που του τη σηκώνει...την τρίχα.