Μου φαίνεται ότι αυτήν τη φορά στήθηκα πιο νωρίς από τις άλλες διοργανώσεις (τουτέστιν περί τις 18:30) και θα αρχίσω σταδιακά να ζητάω επίδομα ορθοστασίας, αλλά δε γαμείς, η τέχνη απαιτεί θυσίες, λένε.
Κατά τις 19:30 οι αμιγώς μαυρομέταλλοι Diablery κάνουν μία μικρή επίκληση στον ακατανόμαστο, ανάβουν τα κεράκια τους και το λιβάνι τους και ορμάνε με το κεφάλι στο νεο-ρετρό ΒΜ ήχο τους. Στα χνάρια συγκροτημάτων όπως οι Dimmu Burger, Watain, Behemoth και λοιποί θιασώτες του σκανδιναβικού (ή μη) προσκηνίου, το κουιντέτο των Αθηναίων βαράει αδυσώπητα στα 200 bpm διάφορους ύμνους προς το Βελζεβούλ, τον Ασταρόθ και άλλους φίλους που μας κρατάνε παρέα τις κρύες νύχτες του χειμώνα.
Πραγματικά είχα καιρό να ακούσω κάτι τόσο κοντά στον αντίστοιχο πληκτράτο ήχο των ’90’s, παρόλο που οι κιθάρες είναι λίγο πιο ευθείς από αυτό που είχα κατά νου (ή έτσι ακούγονται τουλάχιστον) και μου έκαναν εντύπωση και οι άνετες εναλλαγές στα φωνητικά. Σίγουρα μπορώ να πω ότι το διασκέδασα.
Οι Allochiria είναι μία σταθερά ανερχόμενη μονάδα, που ξεκίνησε από τα υπόγεια της Καλλιδρομίου και θα πάει πολύ ψηλά, καλώς εχόντων των πραγμάτων. Η μικροσκοπική Ειρήνη είναι πραγματικά το μεγαλύτερο troll στη σύγχρονη ελληνική σκηνή και μόνο που υπάρχει στη σκηνή, αλλά και λόγω των φωνητικών της ικανοτήτων, που κυμαίνονται από στεγνό βόθρο σε σταθερότατες κραυγές και αρρωστημένες μελωδίες, και συνοδεύονται από συνεσταλμένα κοριτσίστικα ευχαριστήρια στα διαλείμματα των τραγουδιών, ο συνδυασμός των οποίων με κάνουν να γελάω.
Ειλικρινά, η κοπέλα είναι ένα πολύ χαρισματικό τυπάκι, τόσο αυτή όσο και τα τέσσερα παλληκάρια που την πλαισιώνουν, τα οποία κοπανιούνται ακατάπαυστα καθ’ όλη τη διάρκεια του αργόσυρτου set. Οι προτζέκτορες παίζουν διάφορα υπαρξιακού περιεχομένου βιντεάκια, το “Archetypal Attraction To Circular Things” έχει τις καλύτερες παραμορφώσεις και το νέο τραγούδι, που είναι στα ελληνικά, είναι τίγκα τσαμπουκαλεμένο.
Ακολουθούν τα επίσης troll από τη συνεταίρο Γαλλία, που ακούνε στο όνομα Year of No Light και διατείνονται ότι παίζουν κάτι σε “Heavy Epicus Shoegaze”. Χαλάλι τους. Εξίσου ψυχαναγκαστικός είναι και ο βαρυφορτωμένος ήχος τους που αποτελείται από τουλάχιστον 3 κιθάρες, δύο set drums, μπάσο, σύνθια και καθόλου φωνές (UND KEINE EIERRRR!!!). Επί σκηνής βλέπεις παντελόνια καμπάνες, γυαλιά με χοντρούς σκελετούς, κάποια μούσια και τουλάχιστον έξι άτομα να κοπανάνε με μανία τα όργανά τους (όχι αυτά ρε ανώμαλοι).
Ο θόρυβος του συνεχόμενου drone από τα προαναφερθέντα όργανα (ακόμη γελάτε ε;) είναι αφόρητος, σε σημείο να μην αντέχουν οι , κατά τα άλλα, επαγγελματικές ωτοασπίδες μου. Νιώθω τα κύματα της παραμόρφωσης μέχρι το τελευταίο μου κύτταρο (τυχαία η επιλογή λέξεων), σε ενοχλητικό βαθμό, αλλά αυτό φαίνεται ναι είναι άκρως αποτελεσματικό για τα 400 ζόμπι που κάνουν headbanging ρυθμικά και συντονισμένα. Μετά από ελάχιστη πίεση οι Γάλλοι παραμένουν για ένα κομμάτι ακόμη προς ικανοποίηση του κοινού και αποχωρούν. Δεν μπορώ να πω ότι το διασκέδασα ιδιαίτερα.
Οι Ιρλανδοι headliners παίρνουν τη σκυτάλη μετά από λίγο. Το τρίο δεν τσιγκουνεύεται, και αυτό, την παραμόρφωση, όπως οι προηγηθέντες YONL, αλλά παράγει όλον αυτόν το θόρυβο με την απουσία της μέσης γραμμής, άλλως λέγε με και μπάσο, πράγμα που με βάζει σε σκέψεις για τις εντάσεις των ενισχυτών και για το αν ο ήχος είναι επιτηδευμένα έτσι ή απλά η ηχητική κάλυψη είναι κακή. Εντούτοις περισσότερος κόσμος έχει στουμπώσει μπροστά στη σκηνή και συνεχίζει το σταθερό, νωχελικό του headbanging. Η μπάντα σερβίρει τον ένα ακραίο ύμνο μετά τον άλλο ικανοποιώντας το αδηφάγο κοινό και η φωνή του frontman, James Kelly, σκίζει αβίαστα τις ατελείωτες παραμορφώσεις των δύο κιθάρων καθώς τα φλώρικα τσουλούφια του πέφτουν μπροστά στα μάτια του.
Το drone/ Bm του γκρουπ μου φέρνει στο μυαλό τους Καλφορνέζους Deafheaven στην πιο ακατέργαστη μορφή του, αλλά φαίνεται ότι καθοδόν το black metal στοιχείο υπερίσχυσε της οποιασδήποτε post/πειραματικής προέκτασης είχε το γκρουπ, πράγμα που γίνεται εμφανές από τα περιορισμένα έως ανύπαρκτα τριπαριστά περάσματα και την προτίμηση στον ισοπεδωτικό ηχητικό όγκο. Τα τείχη από παραμόρφωση δίνουν τη θέση τους σε άλλα τείχη από παραμόρφωση και το στήθος μου πάει να σπάσει από τα τσουνάμι υπόκωφου θορύβου. Σε μία επίμαχη σύγκριση με το live των Deafheaven μπορώ να πω με άνεση ότι οι Καλιφορνέζοι με κερδίσανε, σε αντίθεση με τους Altar of Plagues που με ζορίσανε αρκετά. Ίσως να ήταν και το εκτεταμένο line-up του live. Αλλά εγώ, πάλι, είμαι εγώ…
photos: Σοφία Θεοδώρου
412 
