H πρόσφατη επιστροφή στην δισκογραφία των αμερικανών Sanctuary, ενός από τους γνησιότερους εκφραστές της πεμπτουσίας του “αρχέγονου” οργανισμού του heavy metal, έφερε ως φυσικό κι επόμενο στις ατζέντες μας το S με το διαμπερές μαχαίρι δίπλα στην ημερομηνία της 21 Μαρτίου.
Το ντόρο που προκάλεσε η διάλυση των Nevermore, αλλά και τα ανάμεικτα συναισθήματα που ακολούθησαν την ανακοίνωση της επανασύνδεσης των Sanctuary καταμαρτυρούν τα εκατοντάδες megabyte ψηφιακής μελάνης που κατέτρεξαν το διαδίκτυο τα τελευταία χρόνια σε κάθε νέα πληροφορία που έβλεπε το φως από το Seattle.
H εμφάνιση τους πριν τέσσερα χρόνια στην χώρα της ρόδας, τσάντας και κοπάνας όχι μόνο δεν έβαλε τα πράγματα σε μια σειρά, αντίθετα ενίσχυσε τον σκεπτικισμό σχετικά με το μέλλον αφού αφενός όλοι βγάλαμε τα απωθημένα μας σε εκείνη τη δυνατή συναυλιακά βραδιά, αφετέρου πικραθήκαμε με τον επίπεδο τρόπο που ο Dane είχε ερμηνεύσει τα κομμάτια τους (τότε δεν είχαν παρουσιάσει νέο υλικό παρά μόνο το “The World Is Wired” που έπαιζαν ζωντανά). Το περσινό “The Year The Sun Died” (review) έβαλε επιτέλους φρένο στην αναμονή επισφραγίζοντας επί της ουσίας την ύπαρξη της μπάντας στο παγκόσμιο στερέωμα του heavy metal 5 έτη πριν το 2020, δυσκολεύοντας την ζωή στις απανταχού wannabe-Κασσάνδρες.
Στην αρχαία Ελλάδα η Αττική αποτελούσε μέρος του Κολωνού που θεωρούνταν ο πιο αριστοκρατικός δήμος της αρχαίας Αθήνας. Κι αν αυτό σήμερα ακούγεται σαν κακόγουστο αστείο (ή “τρολιά” όπως θα το απέδιδαν και οι αρχαίοι έλληνες), υπάρχει αυτό το κομμάτι γης που στεγάζει επί της Λιοσίων ένα κτίριο το οποίο αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί κοσμοδρόμιο ψυχών, εφαλτήριο για αναρίθμητες “εκτοξεύσεις”, τουλάχιστον σε ότι αφορά την metal μουσική, το Gagarin 205. Με τις πόρτες να ανοίγουν με μικρή καθυστέρηση δεν ήταν δυνατόν να ακολουθηθεί επακριβώς το πρόγραμμα και παρότι ανταποκριθήκαμε (κάποιοι λίγοι) στο κάλεσμα του ψηλού για προσέλευση από νωρίς, ηττηθήκαμε από το τσουχτερό κρύο που θα έκανε και τον Νεντ Σταρκ να ανατσουτσουρώσει.
Ανοίγοντας ένα λεξικό στον ορισμό της ελπίδας, διαβάζει κανείς πως ορίζεται ως η πίστη που έχει κάποιος ότι διαθέτει τόσο την θέληση όσο και τον τρόπο, ή τις συνθήκες ώστε να πετύχει τους στόχους του, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Η τετράδα από την Αθήνα αποτελεί πραγματική ελπίδα για την ελληνική heavy metal σκηνή, τόσο επειδή το θέλουν, αλλά περισσότερο επειδή το μπορούν. Το ντεμπούτο τους που κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες έχει δικαιολογημένα τραβήξει την προσοχή του underground κοινού επάνω τους. Επισφράγισμα αποτέλεσε σε όλο αυτό το κλίμα η πολύ καλή εμφάνιση τους στο άνοιγμα της βραδιάς.
900 δευτερόλεπτα μετά τις 9 και με την προσέλευση του κοινού σε απογοητευτικά για τα προσδοκώμενα της περίστασης νούμερα, ακούγεται από τα ηχεία του Gagarin το “Harbinger” που δεν είναι άλλο από την εισαγωγή του “Illusions In Infinite Void” το οποίο τη συγκεκριμένη βραδιά είχε την ανεπίσημη πρώτη του κυκλοφορία. Οι πρώτες μπάντες που σου έρχονται στο μυαλό ακούγοντας την μουσική των Sacral Rage είναι οι Watchtower (καθόλου έκπληξη λοιπόν και η διασκευή στο Asylum), οι Mercyful Fate και οι Annihilator. Αυτό το μπάσο όμως δεν με άφηνε να φύγω καθόλου από τους Watchtower. Δύναμη, τεχνική, σχετική αυτοπεποίθηση τηρουμένων των αναλογιών των εμπειριών τους αλλά και πολύ καλός ήχος στα 35 λεπτά που εμφανίστηκαν.
Κιθαριστικά θέματα που σε έκαναν να ξανατσεκάρεις στην σκηνή μήπως υπάρχει και δεύτερος κιθαρίστα και σου διέφυγε, ενώ το γάντι με τα λέιζερ του τραγουδιστή τους παρέπεμπε σε σχολή Wes Craven και σε μια φουτουριστική καλλιτεχνική ρέπλικα του Freddy Krueger. To κοινό μπορεί να μην έδειξε να συμμετέχει ιδιαίτερα, παρόλα αυτά χειροκροτούσε και επευφημούσε θερμότατα, στο τελείωμα κάθε κομματιού. Είναι τόσο βέβαιο ότι αυτοί εδώ οι τύποι θα μας ξαναπασχολήσουν στο εγγύς μέλλον, όσο και το ότι ο ήλιος αύριο το πρωί θα ανατείλει. Η εμφάνιση των Sacral Rage δεν υπήρξε απλά ένα guest για να βγει κάποιος να ανοίξει την εμφάνιση των Sanctuary, αλλά ουσιαστικό κίνητρο να πάρει κανείς την απόφαση να παρευρεθεί.
Sacral Rage setlist
Harbinger (Intro from “Illusions in Infinite Void”) / En Cima Del Mal
Intro / Panic in Urals
Intro / Lost Chapter Ε.: Sutratma
Intro / A Tyrannous Revolt
Intro / Lost Chapter E.: Amarna’s Reign
Asylum (Watchtower Cover)
Intro from “Deadly Bits of Iron Fragments” / Foreshadower
Master of a Darker Light
Μετά την πολύ λογική ανάπαυλα της τάξεως της μισής ώρας τα φώτα πέφτουν και υπό τους ήχους του “Arise And Purify” (που ανοίγει και το άλμπουμ) οι 5 αμερικανοί πατάνε το πόδι τους στο σανίδι του Gagarin. Αρχικά με όχι καλό ήχο, κάτι που ευτυχώς δεν κράτησε πολύ και η κατάσταση βελτιώθηκε αισθητά στη συνέχεια, πραγματοποίησαν μια εμφάνιση ανώτερη από την τελευταία φορά που τους παρακολουθήσαμε στα μέρη μας. Παρόλα αυτά η βραδιά υπολείπονταν σε παλμό, πράγμα που επανειλημμένως έδειξε να προβληματίζει τον Dane που το εξωτερίκευσε ποικιλοτρόπως, είτε όταν ζητούσε pit (κι έπαιρνε τα …μέζεα), είτε όταν σχολίαζε το ότι η Αθήνα συνήθως δείχνει άλλο πρόσωπο.
Χωρίς κενό έπαιξαν και το “Let The Serpent Follow Me”, επίσης από το νέο άλμπουμ. Προλόγισε το “Seasons Of Destruction” μιλώντας για την περίεργα ταραχώδη κατάσταση που επικρατεί παντού, ακόμη και στην Αθήνα όπως διαπίστωσε και ο ίδιος (ποιος ξέρει που έπεσε επάνω). Στο “Die For My Sins” το Gagarin έδειξε προς στιγμή να “ξυπνάει”, ενώ ο Dane επί σκηνής ζόριζε την φωνή του ψηλά στα κόκκινα, ώστε να έρθει όσο πιο κοντά στο πρωτότυπο μπορούσε, όχι πάντα με ιδιαίτερη επιτυχία.
Οι ρυθμοί πέφτουν στο “White Rabbit”, ενώ ο Dane δεν παρέλειψε να σαλιαρίσει προλογίζοντας το “The Mirror Black”. Γενικότερα ο Warrel έχει αντισταθμίσει την επιθετικότητα του ως frontman με επικοινωνιακά χαρίσματα. O Lenny Rutledge (κιθάρα) είχε μια χαρακτηριστική ανεμελιά και άνεση τη στιγμή που με τα χέρια του παρήγαγε έργο από riff και solo μεγατόνων, υποστηριζόμενος από τον Βενιαμίν, Nick Cordle. Ανάμεσα τους ένας Jim Sheppard που είχε δική του τροχιά τη συγκεκριμένη βραδιά, χάζευε τον κόσμο ενώ σε κάποιο σημείο σχολίαζαν με τον Rutledge μεταξύ τους το t-shirt Fates Warning που φορούσε κάποιος στις μπροστά σειρές, ή το Nevermore μπλουζάκι κάποιου άλλου, την ίδια στιγμή που του έδειχνε το αυτοκόλλητο στο μπάσο του. Ο Dave Budbill κάτω από το βαρύ κι επιβλητικό λογότυπο της μπάντας, σφυροκοπούσε ανελέητα, χωρίς να φείδεται τεχνικής.
Είχε έρθει η ώρα για το δεύτερο highlight, κι αυτό από το ντεμπούτο “Refuge Denied”. Κι αφού ο Warrel εκμυστηρεύτηκε ότι αγαπάει την Αθήνα και μας έχει στην καρδιά του, αφού έκανε σχετικό λογοπαίγνιο με τίτλο από άλμπουμ των Nevermore, αφού μας “εκβίασε” στυγνά αρχικά, με το γάντι στην συνέχεια, ότι δεν θα ξαναέρθουν αν δεν δει massive moshpit… “μέζεα” ξανά οι από κάτω (αν και τουλάχιστον οι μπροστά 2-3 σειρές τουλάχιστον ταρακουνήθηκαν γερά), έπαιξαν το “Battle Angels”. Εδώ ο Dane πραγματικά τερμάτισε την φωνή του, το ίδιο και το κοινό.
Τα επόμενα 4 κομμάτια (“Exitium”, “The Year The Sun Died”, “Question Existence Fading” και “Frozen”) από το περσινό δίσκο διαδέχθηκαν το ένα το άλλο. Κρατήσαμε την μέγιστη ατάκα του Dane (πριν το “Frozen”) πως αγαπάμε το thrash και το thrash μας αγαπάει αμφίδρομα. Στο ομότιτλο του άλμπουμ, ο Sheppard (όχι αυτός από το Mass Effect, ο άλλος…) αντιμετώπισε πρόσκαιρα προβλήματα με τον ενισχυτή στο μόνιτορ του. Αυτό ήταν και το τρίτο highlight της βραδιάς, δείχνοντας πως οι Sanctuary μπορούν να κάνουν την επιδερμίδα σου να ανατριχιάσει ακόμη κι όταν παίζουν σε πιο mid tempo ρυθμούς, απλά τραγουδώντας “What if there is nothing more? What if there is only emptiness?”.
Η 4αδα όμως που έκανε την διαφορά ήταν αυτή που ακολούθησε και έκλεισε τη βραδιά. “Soldiers Of Steel” και το Gagarin χάνεται σιγοτραγουδώντας υπό την εναλλαγή ψηλών και βαρύτονων φωνητικών του Warrel. “Sanctuary”, επίσης από το “Refuge Denied” και έξοδος με 2 τραγούδια από το “Into Mirror Black”, τα “Future Tense” και “Taste Revenge”. Μέχρι και ο Lenny έκανε headbanging στο FT αγναντεύοντας την θάλασσα αναδιπλούμενων σβέρκων στους ρυθμούς του δεξιού του καρπού, ενώ ο Dane που εδώ και ώρα είχε ξεπεράσει τα όρια του, έκανε πολλές πάσες του μικροφώνου στο κοινό. Με το “Taste Revenge” έριξαν την αυλαία σε αυτή τους την επίσκεψη στην χώρα μας, ανανεώνοντας το ραντεβού τους με τους έλληνες φίλους τους. Με μια λέξη; Τίμιο (live).
Sanctuary setlist
Arise And Purify
Let The Serpent Follow Me
Seasons Of Destruction
Die For My Sins
White Rabbit (Jefferson Airplane cover)
The Mirror Black
Battle Angels
Exitium (Anthem Of The Living)
The Year The Sun Died
Question Existence Fading
Frozen
Soldiers Of Steel
Sanctuary
Future Tense
Taste Revenge
Photos: Πάνος Ματθαιογιάννης
473 
