BAT SIGNAL: “Bat Signal/ Dangernights” EP

Η υπόθεση punk rock (πόσο η υπόθεση DIY, που θα θίξουμε άλλη φορά) είναι ιδιάζουσα και περίεργη στην Ελλάδα.

Τώρα πλέον αρχίζουν σταδιακά να διαφαίνονται οι επιδράσεις όλων εκείνων των χαζοχαρούμενων (ή μη) καλιφορνέζικων συγκροτημάτων που αποτελούνταν από ξανθούς, ηλιοκαμένους σέρφερ, που στο σχολείο έδερναν τους πιο λιπόσαρκους και geeky συμμαθητές τους, έκαναν κοπάνα στα μισά της ημέρας και τηγανιζόντουσαν στις μπίρες και τη μεσκαλίνη. Αυτό, ως στάση ζωής, μπορεί να μη διαφέρει πολύ με το οποιοδήποτε αναρχο-punk ρετάλι που κυκλοφορούσε στο κέντρο της Αθήνας έπινε μπίρες και έδερνε όποιον τυχάρπαστο περνούσε με μπίρα στο χέρι, αλλά διαφέρει εκ της αρχής του, καθώς το εύστοχο “punk is what punk does”, δεν έχει πλήρη εφαρμογή στην προκείμενη.

Τουτέστιν, επί του παρόντος, ότι από συμπρωτεύουσας ορμώμενο τρίο δεν είναι του δρόμου, αλλά παίζει σαν να ήταν του δρόμου, αλλά με καλή παραγωγή, ακόμη και στο ομώνυμο demo της. Κοινώς θέλουμε να παίζουμε αλήτικα, αλλά ας ακούγεται και λίγο γυαλισμένα, πράγμα που σε καμία περίπτωση δεν είναι κατακριτέο. Σε μια διαυγή παραγωγή, εντούτοις, φαίνονται λάθη και αδυναμίες, όπως είναι η εξωτική προφορά και φάλτσα  στις φωνές (ρε παιδιά, αυτό το “Bruce Campbell” είναι και ανορθόγραφο), που ενδεχομένως βαριέσαι να διορθώσεις, πράγμα που μετράει σαν μείον. Αλλά δε γαμιέται, μπάτε σκύλοι είσαι, Social Distortion είσαι, ΠΑΟΚ είσαι. Είσαι και ολίγον τι νοσταλγός, διασκευάζοντας τραγούδια από παιδικές σειρές της NET.

Και έπεται δυνατό EP (“Dangernights”), που ακολουθείς το κατά G’n’f’R ευαγγέλιο της αλητείας και βαράς λίγο πιο αδυσώπητα απ’ ότι πριν, γιατί μπορείς μάλλον. Μέσα σε ένα χρόνο ύπαρξης δεν έχει αλλάξει και πολύ δραματικά κάτι, αλλά τα μέσα σίγουρα βελτιώθηκαν και μαζί με αυτά αισθητά και το παίξιμο. Οι ιδέες ωστόσο δεν μεταβλήθηκαν και δραματικά, αποδεικνύοντας, ίσως, ότι τρία ακόρντα δε θα αλλάξουν τον κόσμο, ούτε το r’n’r βέβαια, αλλά καλό είναι και αυτό. Τι απομένει; Έχουμε χρόνο μπροστά μας, χρήμα δεν έχουμε γι ‘αυτό ας μην προτρέχουμε. Rock’n’ roll είσαι, ρε Σαλόνικα, άλλωστε…

511