Ύστερα από το διπλό “πείραμα” των “Alpha Noir” και “Omega White”, και μετά από ένα σερί τίγκα ατμοσφαιρικών δίσκων (“The Antidote”, “Memorial”, “Night Eternal”), οι εξ Πορτογαλίας Moonspell φτάνουν αισίως στην ενδέκατη full length δουλειά τους.
Το σχήμα επιλέγει να απομακρυνθεί λίγο από το βαρύ κλίμα του πρόσφατου παρελθόντος του και βάζοντας στη συνταγή περισσότερα συμφωνικά στοιχεία, δημιουργεί ένα κράμα το οποίο διευρύνει τους goth μουσικούς ορίζοντες της μπάντας, συνδυάζοντας άρτια παρελθόν και παρόν.
Όσοι μισήσατε το “Darkness and Hope”, θα κατσουφιάσετε σε πολλά σημεία, ας μην κρυβόμαστε… Οι Moonspell του “Extinct” δεν είναι οι ίδιοι του “Night Eternal” πχ (καλά, για “Wolfheart”, ούτε λόγος), αλλά παρουσιάζονται πιο πολύπλευροι. Δεν είναι πρώτη φορά άλλωστε που αλλάζουν εν μέρει μουσική ρότα στην καριέρα τους, με τη διαφορά πως στην προκειμένη, η goth πλευρά του group βγαίνει πιο πολύ στην επιφάνεια.
Κατά έναν τρόπο, το νέο album είναι μια έμμεση φυσική συνέχεια των “Alpha Noir” και “Omega White”, με τη διαφορά πως εδώ οι συνθέσεις “αναπνέουν” καλύτερα, καθότι πιο straightforward. Επίσης η χρήση ορχηστρικών μερών ανεβάζει κατά πολύ τα κομμάτια, με την παραγωγή να κρίνεται ως υποδειγματική.
Το “Extinct”, όπως και άλλες δουλειές τους άλλωστε, είναι μακάβρια ερωτικό (κάτι σαν τον Πάριο, αλλά με αρχίδια), θυμίζοντας σε αρκετά σημεία μέχρι και Sisters of Mercy (κάτι που ενδεχομένως δεν αποτελεί καλό νέο για όλους).
Μεγάλη έμφαση έχει δοθεί στο λυρισμό και στη μελωδία (εξ ου και τα συμφωνικά μέρη), ενώ η ατμόσφαιρα έχει περιοριστεί σημαντικά. Αν δηλαδή πχ με το “The Antidote” νόμιζες πως βρίσκεσαι σε κάποιο στοιχειωμένο σπίτι μέσα στην άγρια νύχτα, με το “Extinct” θα νιώσεις ότι είσαι σε κάποιο φρενοκομείο μεν, αλλά μέρα μεσημέρι.
Όχι, δεν πρόκειται για κακό δίσκο… Όσοι προτιμούν την πιο σκληρή πλευρά των Moonspell, θα σαστίσουν. Όσοι έχουν ακολουθήσει όλη τους την καριέρα, γνωρίζουν πως ο Fernando Ribeiro και η παρέα του προσεγγίζουν το σκοτάδι όπως εκείνοι αποφασίζουν και δε θα δώσουν λογαριασμό σε κανένα “πρέπει”.
Αντικειμενικά, κομμάτια όπως τα “Breathe (Until We Are No More)”, “Medusalem”, “Malignia” και “La Baphomette” δε γίνεται να μην τα αποθεώσεις.
Όχι η καλύτερη στιγμή τους, αλλά μια ακόμη εξαιρετική πρόταση δια χειρός Moonspell.
517 
