Δύο χρόνια πριν, ακούγοντας την δεύτερη δουλειά των Affiance, “The Campaign”, πίστεψα πως αυτή η μπάντα έχει πολλά να δώσει στο μουσικό στερέωμα.
Βλέπετε, τα οπερετικά φωνητικά έδεναν άψογα με το heavy metalcore και δημιουργούσαν ένα στιβαρό, τεχνικό δημιούργημα γεμάτο μελωδίες και πιασάρικα κομμάτια που ακούγονταν ευχάριστα.
Με την κυκλοφορία της καινούργιας τους δουλειάς που φέρει τον τίτλο “Blackout” επιδιώκουν όπως οι ίδιοι δηλώνουν να κάνουν το breakthrough και να ανεβάσουν πωλήσεις και δημοτικότητα. Αν αυτό το καταφέρουν δεν γνωρίζω, γνωρίζω όμως πως το Blackout δεν ικανοποίησε τις προσδοκίες μου και δεν καταφέρνει σε καμία περίπτωση να ξεπεράσει τον προκάτοχό του.
Η συνταγή παρέμεινε ίδια και απαράλλαχτη. Τα κομμάτια γκρουβαριστά με όγκο, κατακλύζονται από heavy metal μελωδίες και riff και συμπληρώνονται από την οπερετική φωνή του κ. Dennis Tvrdik. Καλά όλα αυτά αλλά έχει χαθεί παντελώς το στοιχείο της έκπληξης. Η δομή τω κομματιών είναι ίδια και απαράλλαχτη και η προσπάθεια δημιουργίας πιασάρικων ρεφρέν καταντάει βαρετή. Αποτέλεσμα, παρά τις καλές στιγμές που περιέχει το “Blackout”, είναι να κουράζεσαι και να μην καταλαβαίνεις τον λόγο ύπαρξης τουλάχιστον των μισών κομματιών που περιέχονται στον δίσκο. Και μέσα σε όλα συμπεριλάβετε την έξτρα τριγκαρισμένη παραγωγή που σε δυσκολεύει να αναγνωρίσεις αν αυτό που ακούς είναι παιγμένο από robot ή γήινα πλάσματα.
Κομμάτια όπως το εναρκτήριο “Fire” και το super duper χιτάκι “Darkest” προσπαθούν να κάνουν την διαφορά χωρίς όμως να καταφέρνουν να ισορροπήσουν έναν δίσκο που επαναλαμβάνει στοιχεία και μελωδίες βουλιάζοντας δυστυχώς στην μετριότητα. Μπορεί οι Affiance να κατάφεραν να διατηρήσουν την ταυτότητα και τον αναγνωριστικό τους ήχο αλλά δεν κατάφεραν να αποδώσουν ένα υλικό αντάξιο των δυνατοτήτων τους και πολύ φοβάμαι πως το “Blackout” θα χαθεί γρήγορα από την μνήμη μας και τις μουσικές μας προτιμήσεις.
478 
