H φετινή ανάκαμψη των Evergrey, που σηματοδοτήθηκε με την κυκλοφορία του πρόσφατου “Hymns For The Broken”, δεν μπορούσε να έχει καλύτερη συνέχεια παρά με μια (τριπλή) στάση της μπάντας στην χώρα μας, στα πλαίσια της περιοδείας προώθησης του άλμπουμ.
Η 2η και ηλεκτρική βραδιά στην Αθήνα (είχε προηγηθεί ένα ακουστικό στο Bat City) συμπληρώθηκε με 2 ακόμη ονόματα από την εγχώρια σκηνή, τους ξεχωριστούς Need αλλά και τους ανερχόμενους False Coda.
Το Σαββατόβραδο βρήκε το αθηναϊκό prog κοινό διψασμένο για καλή μουσική, γεγονός που μαρτυρά η προσέλευση σεβαστού αριθμού θεατών στο χώρο από νωρίς. Με ευλαβική τήρηση του προγράμματος από πλευράς διοργάνωσης και συγκροτημάτων, οι Σαλαμινιοί progsters πήραν θέση πίσω από τα μουσικά τους όργανα ακριβώς στις 8. Το φετινό ντεμπούτο τους “Closer To The Edge” (review link) δεν πέρασε απαρατήρητο καλλιεργώντας και τις ανάλογες προσδοκίες για την εμφάνισή τους. Χτυπημένοι από τις πρόσφατες αλλαγές στην σύνθεσή τους (η προσωρινή στα πλήκτρα και η, από ότι όλα δείχνουν, μόνιμη στα φωνητικά), ήταν λογικό για το σχήμα να μην μπορεί να συγκροτήσει το δέσιμο που ως τώρα τουλάχιστον μας είχαν συνηθίσει στις εμφανίσεις τους, χωρίς αυτό να σημαίνει σε καμιά των περιπτώσεων πως απογοήτευσαν.
Κάθε άλλο, καθώς παρουσίασαν το υλικό τους σε ένα μόλις ημίωρο σετ κατά το οποίο δεν άφησαν περιθώριο αμφισβήτησης για την τεχνική τους κατάρτιση. Επιπρόσθετα με την εκτέλεση κι ενός νέου, ακυκλοφόρητου ακόμη κομματιού (“Throne Of Blood”), μας έκλεισαν το μάτι με την κρυφή υπόσχεση πως το ντεμπούτο υπήρξε μόνο η αρχή. Ιδιαίτερα ο Βασίλης Μίλιος (κιθάρα) δείχνει να βρίσκει το δρόμο προς ένα πιο προσωπικό ύφος, αφού έχει βελτιωθεί εμφανώς ως προς την μουσικότητα με την οποία δένει τα κιθαριστικά του θέματα πλέον και τα οποία σε σημεία, στο πρόσφατο παρελθόν, έδειχναν να εστιάζουν υπέρ του δέοντος στην εκτέλεση τεχνικών ασκήσεων επί της ταστιέρας, φέρνοντας την συνολική σύνθεση σε δεύτερη μοίρα.
Αυτός όμως που χαίρει ιδιαίτερης μνείας είναι ο Στέφανος Ζαφειρόπουλος (μέχρι πρόσφατα στους Conspiranoia) ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ, όσους ανυποψίαστους μας άφησε άναυδους. Με σκηνική παρουσία που ταλαντευόταν μεταξύ μιας μεταλλικής Κραουνάκιας εκδοχής (αν μου επιτρέπεται η παρομοίωση) και αυτής του Βασίλη Αξιώτη (με την δεύτερη να επεκτείνεται και στο πως ακουγόταν, χωρίς όμως ευτυχώς την εμμονή του στα ψηλά) άφησε περιθώρια βελτίωσης μόνο στο να αποκτήσει την ανάλογη άμεση μπροστά στο κοινό (πράγμα που θα έρθει μόνο του έτσι κι αλλιώς). Καλά νέα για τους False Coda οι οποίοι επιτέλους δείχνουν να αποκτούν ένα ακόμη δυνατό χαρτί.
Τα ρυθμικά ήταν πραγματικά αψεγάδιαστα, δεμένα και παιγμένα με πάθος, ιδιαίτερα τα τύμπανα από τον Ανδρέα Μίλιο που έδειχνε να το διασκεδάζει περισσότερο από όλους.
False Coda setlist
Picture
Code Of Kindness
Closer To The Edge
Throne Of Blood
Για την εμφάνιση των Need τι να πρωτογράψω τώρα; Για κάθε ένα από τα 45 καθηλωτικά λεπτά που ακολούθησαν θα μπορούσα να αφιερώσω παραγράφους ολόκληρες. Αν δεν τους έχετε ακούσει ακόμη πράξτε το. Και φυσικά επιδιώξτε να τους πετύχετε σε κάποια ζωντανή εμφάνιση, τα παιδιά τιμούν την φανέλα με το παραπάνω. Με πολυδαίδαλη ηχητική ταυτότητα που δανείζεται δημιουργικά γνωρίσματα από τόσα είδη που είναι δύσκολο να περιγράψεις με λέξεις την μουσική τους ταυτότητα. Σε ένα ηχητικό σώμα οι 5 έλληνες μουσικοί χωρούν καθαρά prog metal φόρμες, αλλά και στοιχεία από ένα ιδιαίτερα μεγάλο εύρος ιδιωμάτων, από sleep και doom έως hardcore και φυσικά κλασικό metal.
Κλείνεις τα μάτια και το μυαλό σου συλλαμβάνει πότε μυρωδιές από την ιδιοφυή εσωστρέφεια των Tool, άλλοτε ψήγματα από τις μελωδικές γραμμές του Zachary Stevens (Savatage, Circle II Circle), κάπου στο κενό μεταξύ κοινού και μπάντας υποβόσκουν ethnic κιθαριστικές αναφορές στους Socrates, ενώ ταυτόχρονα εκεί τριγύρω πετούν ανέμελα η χαρισματική αθωότητα των Marillion, το δομημένο χάος των Dream Theater, οι βυζαντινές αναφορές στα χορωδιακά φωνητικά των Om, ο τσιμεντόμυλος των Nevermore, Αlderικά λυρικά αλυχτίσματα, ο πειραματισμός των Rush και πόσα ακόμη, για τα οποία δεν είναι το κατάλληλο άρθρο να επεκταθώ περισσότερο.
Με το συναυλιακό καλημέρα το κοινό που είχε σχεδόν γεμίσει το χώρο, στάθηκε στο πλευρό τους παρασυρόμενο άμεσα στο groove της μουσικής τους, δημιουργώντας από νωρίς μια έντονα θετική δυναμική που κάθε μουσικός επιθυμεί και κοπιάζει να τον περιβάλλει όταν παίζει. Με εξαίρεση την χαμηλωμένη φωνή στο ξεκίνημα, ο ήχος τους υπήρξε απολαυστικά ισορροπημένος καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους, δίνοντας ακόμη ένα συν στο λογαριασμό της μπάντας. Αν και οι Need ακούγονται δεμένοι σαν μια γροθιά, παράγοντας ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα που δε βασίζεται στην περσόνα κάποιου μέλους μεμονωμένα, οφείλω να παρατηρήσω πως ο εκκεντρικός Γιώργος Τζαβάρας (κιθάρα) με το έντονο, αλά Jack Black, προφίλ του και την χαρακτηριστική άνεση του στο παίξιμο, έκλεψε την παράσταση μαζί με τον Γιάννη Βογιαντζή (φωνητικά).
Ο δε δεύτερος μας χάρισε 5 συνταρακτικές ερμηνείες βγάζοντας πόνο και ένταση στην σκηνή. Η κίνηση του θυμίζει μποξέρ σε αγώνα που κινείται συνεχώς επάνω στο ρινγκ, αναπηδώντας συνέχεια, χωρίς να πατάει λεπτό και τα δυο του πόδια ταυτόχρονα κάτω. Η ρυθμική σπονδυλική τους στήλη χτυπούσε τόσο έντονα και σφιχτά σαν ντράμερ και μπασίστας να ελέγχονταν από τον ίδιο νου μοιρασμένο στα δύο, αμφότεροι εντυπωσιακοί, ενώ τα πλήκτρα, αν και κάπως πιο περιορισμένα σε σχέση με το υπόλοιπο σχήμα, εξασφάλισαν την πληθωρικότητα του ήχου των Need.
“There is so much future for you”…
Need setlist
Lifeknot
Symmetrape
Mother Madness
Lie Before You Sleep
Orvam
Δεν περίμενα τόσο μεγάλο σετ από τους Σουηδούς και ήταν ευχάριστη έκπληξη τα 125 λεπτά σκηνικής παρουσίας και τα 22 κομμάτια που εκτέλεσαν για τους αθηναίους φίλους τους, που επιτέλους τους τίμησαν όπως τους αρμόζει, γεμίζοντας το χώρο.
Ακόμη μια έκπληξη ήρθε από τα ηχεία του Κύτταρο καθώς υπήρχε απόδοση των στίχων στα ελληνικά από μια γυναικεία φωνή που απήγγειλε (προκάτ). Η αποθεωτική υποδοχή από το κοινό στην παρέα του Tom Englund και η βραδιά ξεκίνησε με “King Of Errors” από το πολύ καλό φετινό τους άλμπουμ και η στάθμη από τα ηχεία έσκασε στα αυτιά μας σαν υπερφορτωμένη ηχητική μπετονιέρα. Πέρασαν σχεδόν 6 κομμάτια μέχρι να ακουστούν σχετικά ευδιάκριτα και αδιάκοπτα τα lead μέρη στις κιθάρες των Englund και Danhage. H φωνή του Tom μια ήταν χαμηλά και μια πολύ μπροστά, το ίδιο και τα πλήκτρα, ενώ το μπάσο και τα τύμπανα μπούκωναν τον ήχο υπέρ του δέοντος.
Σαν να μην έφτανε όλο αυτό το χάος πίσω από την κονσόλα, όσοι ήμασταν στις μεσαίες και λίγο μπροστά σειρές έπρεπε να είχαμε ειδοποιηθεί να φέρουμε μαζί γυαλιά ηλίου (ή ίσως και μάσκα ηλεκτροκόλλησης), αφού τα φώτα της πλατείας άνοιγαν τόσο συχνά και στοχευμένα χαμηλά που μας ανάγκαζε να κλείνουμε συνέχεια τα μάτια ή να στρέφουμε το πρόσωπο σε άλλη κατεύθυνση από την σκηνή. Απαράδεκτα πράγματα που συνεχίστηκαν μέχρι τέλους και θα προσπαθήσω να μην αναφέρομαι πλέον στην συνέχεια.
Συνέχεια η οποία δόθηκε στην σκηνή με το “As I Lie Bleeding” από το 2003. Γενικότερα το setlist ήταν κάθε άλλο παρά κακό, αλλά το ελληνικό κοινό έχει μια ιδιαίτερη αγάπη στο παλιό τους υλικό (πράγμα που αποδείχθηκε και όταν ρωτήθηκε αν θέλουν να ακούσουν παλιά ή νέα τραγούδια με μια σχεδόν ομόφωνη απάντηση). Βάση αυτού δεν νομίζω να ακουγόταν κάποιο παράπονο αν έπαιζαν περισσότερα κομμάτια από τα πρώτα 4 άλμπουμ (καλά το 1ο δεν το αγγίζουν καν καθότι όπως μας είπε ο ψηλός περιέχει πολύ δύσκολο υλικό).
Ο Englund είναι ένας frontman άμεσος, αληθινά επικοινωνιακός, δύσκολο να μην τον συμπαθήσεις, ενώ εντυπωσιακό είναι και το πόσο ετοιμόλογος υπήρξε στα σχόλια του κοινού, αλλά και μέγα τρολ (χαρακτηριστικό παράδειγμα το πείραγμα στον τύπο με το τζάκετ μέσα στην ζέστη, αλλά και τις μπηχτές όταν το κοινό ηρεμούσε ανησυχητικά). Το πιο σημαντικό όμως είναι η αξία που φέρει ως μουσικός. Έχει αυτή τη χαρισματική χροιά στην φωνή του, αποτελεί μεγάλο συνθετικό ταλέντο και ικανό κιθαρίστα. Δίπλα του και μετά από ένα “χωρισμό” που ευτυχώς έληξε σύντομα, ένας άλλος μεγάλος μουσικός, ο Henrik Danhage (αν και όχι σε ιδιαίτερα καλή φόρμα την συγκεκριμένη βραδιά).
Ξεχωριστά σημεία στην εμφάνιση αποτελούν για τον γράφοντα οι διαδοχικές εκτελέσεις από τα “Solitude Within” και “Nosferatu” με το κοινό να ξυπνάει από το μούδιασμα, η μαζική συμμετοχή στην διασκευή του “I’m Sorry” της Dilba (συμπατριώτισσας τους) και η ερμηνεία του Englund στα “Words Mean Nothing” και “Missing You” όπου έμειναν μόνοι στην σκηνή μαζί με τον Rikard Zander στα φωτισμένα πλήκτρα. Και φυσικά η έκταση της εμφάνισής τους που ξεπέρασε το δίωρο. Το μόνο ασφαλές συμπέρασμα είναι πως το κοινό αγκάλιασε θετικότατα την επιστροφή τους με το “Hymns For The Broken”. Από εκεί και πέρα έχει να κάνει με το τι καλάθι κρατάει ο καθένας πηγαίνοντας να παρακολουθήσει μια μπάντα να παίζει, ειδικά του διαμετρήματος των Evergrey. Δεν είναι δυνατόν να μπορεί και να θέλει το γκρουπ και η προσπάθεια να πέφτει στο κενό λόγο τόσο πρόχειρα ρυθμισμένου ήχου, καθώς και φωτιστικού (αντι)σόου (δεν άντεξα, ξανασχολήθηκα).
Ακόμη κι αν φύγαμε με κεφάλι κουδούνι από το Κύτταρο, αυτό που έμεινε από την βραδιά είχε σαφώς θετικό πρόσημο και σε αυτό βοήθησε και το πολύ καλό support-άρισμα των συμπατριωτών μας. Οι Evergrey δεν είχαν να αποδείξουν τίποτα, απλά ήταν κακό για τον κόσμο να μην μπορέσει να τους απολαύσει στο 100%, ακριβώς επειδή είναι μια μπάντα που όσο την στύψεις θα σου δώσει. Κατά την επιστροφή στο σπίτι φόρτωσα το δισκάκι του “Solitude Dominance Tragedy” και αποκοιμήθηκα σιγοτραγουδώντας το “Solitude Within”, όπως είχα αποκοιμηθεί μια άλλη βραδιά πριν αρκετά χρόνια μετά την εμφάνισή τους με Crimson Glory και Kamelot… Κάποια συναισθήματα δεν μπορεί να τα κάμψει τίποτα.
Evergrey setlist
Awakening/King Of Errors
As I Lie Bleeding
Obedience
A New Dawn
Wake A Change
The Masterplan
Rulers Of The Mind
Mark Of The Triangle
Solitude Within
Nosferatu
Blinded
Black Undertow
I’m Sorry (cover)
Monday Morning Apocalypse
Leave It Behind Us
Words Mean Nothing
Missing You
The Grand Collapse
(encore)
When The Walls Go Down
Recreation Day
Broken Wings
A Touch Of Blessing
photos: Καλλιόπη Τσουρουπίδου
427 
