Βαριεστημένος, κουρασμένος… ειλικρινά το να γράψω ορισμένες φορές κριτικές μου είναι πολύ δύσκολο…
Αγγαρεία, βαριέμαι παράφορα, βαριέμαι να μπω σε καλούπια κ φόρμες για να αρέσω, γενικά σαν άνθρωπος ό,τι κάνω θέλω να το κάνω από την έμπνευση της στιγμής, από αγάπη κι ενδιαφέρον ως προς το αντικείμενο… σιχαίνομαι τη μέρα της μαρμότας … δεν τη σιχαίνομαι ακριβώς, την καταριέμαι… Όλα αυτά συν το γεγονός ότι πλέον από τη μουσική δεν περιμένω και πολλά, πολλοί εφηβικοί ήρωές μου ξεβρακώθηκαν μπροστά στα μάτια ενός ενήλικα… Οκ, έλεγα από μέσα μου με ξινίλα και σιγουριά, βγάζουν δίσκο οι Pink Floyd για τα φράγκα με τα αποφάγια του “The Division Bell”, ένα farewell tour, καλογυαλισμένο promotion… το έχουμε ξαναδεί τόσες πολλές φορές το έργο…
Λοιπόν θα παραθέσω τα λόγια μου σκόρπια όπως τα έγραψα σε διάφορα social media ακούγοντας το δίσκο. Και αυτό γιατί είναι πέρα για πέρα αληθινά, ειλικρινή, χωρίς καμία σκοπιμότητα, από έναν οπαδό και όχι έναν reviewer (σιχαίνομαι τους τίτλους), χωρίς καν να κοιτάξω καμία πληροφορία για τον δίσκο, κανένα δελτίο τύπου… στην τελική δεν με νοιάζει φίλε… με νοιάζει αυτό που θα φτάσει στα αυτιά μου και στον εγκέφαλό μου και στην ψυχή μου όπως θέλετε πείτε το… επίσης ποσώς με νοιάζει και με επηρεάζει η άποψη των άλλων, ποιοι θα συμφωνήσουν και ποιοι θα διαφωνήσουν μαζί μου….
Με λίγα λόγια για εμένα οι “ξεχασμένοι” αλλά αγαπημένοι Pink Floyd, μετά από 20 χρόνια ήρθαν ξανά από το πουθενά να μου γαμήσουν και πάλι τη ζωή… μπήκαν απρόσκλητοι από τις πόρτες, τα παράθυρα, από το τζάκι, από όπου μπορείτε να φανταστείτε για να φέρουν τα πάνω κάτω για ακόμα μια φορά στον συναισθηματικό μου κόσμο, στον εγκέφαλό μου, στο συνειδητό μου, στο υποσυνείδητό μου, στη λογική μου, στις αισθήσεις μου… ξανά με έναν ακόμα μεγαλειώδη, αριστουργηματικό δίσκο, με την απλότητα αλλά και εκείνο το εκλεπτυσμένο άγγιγμα της ελίτ των Θεών, τη μεστότητα και τη σοφία των αρχαίων, την ουσία, την επίγνωση, την εμπειρία, το κύρος μια μπάντας που πάντα άφηνε δείγματα ανεπτυγμένης νοημοσύνης και προηγμένου πολιτισμού ως κληρονομιά στην ανθρωπότητα, τη μπάντα που μας έμαθε να σκεφτόμαστε μέσα από τη μουσική, τη μπάντα που γκρέμισε όλα τα τείχη του μυαλού μας, τη μπάντα που μας άλλαξε τη ζωή.. τόσο απλά…
Έχω μείνει ψιλομαλάκας, είναι η αλήθεια, με αυτά που ακούω γιατί ρε φίλε δεν περίμενα, να είμαι ειλικρινής, ότι μέσα σε όλη αυτήν την ηχητική σκατίλα, θα έρθουν τα παππούδια πάλι να επαναπροσδιορίσουν τον όρο μουσική.
Στα 90’s πιτσιρικάς είχα ερωτευθεί παράφορα το “The Division Bell”… το παθαίνω πάλι με το “The Endless River” φίλε μου, στα 35 μου, κοτζάμ παράξενος κωλόγερος που για να μπει κάτι στον εγκέφαλό μου το περνάω από χιλιάδες φίλτρα… τι να πω δεν το περίμενα επαναλαμβάνω, δεν μπορω να ξεκολλήσω, έχω μαγευτεί, εχω υπνωτιστεί από τον ρομαντισμό, την τέχνη, την κινηματογραφική ροή, την απεικόνιση τοπίων, διαστάσεων και χωροχρόνων, την αλληγορία, την μυσταγωγία, την ποιότητα και το πείσμα μιας χούφτας ξεχασμένων ποιητών (κόντρα στην ισοπέδωση και τον κυνισμό της σύγχρονης βιομηχανικής ρουτίνας) που μου γύρισαν τον χρόνο πίσω. Πραγματικά ηχογράφηση συναισθημάτων και ειλικρινά αυτός ο δίσκος γράφτηκε για εμένα, για να με πάει εκεί που δεν με πάει η συμβατή πραγματικότητα. Δεν με νοιάζει αν έχουν καταντήσει πουτάνες του Marketing, δεν με νοιάζει αν ξεμωράθηκαν από τα φράγκα, με νοιάζει ότι αυτό που ακούω δεν πληρώνεται.
552 
