Τέταρτο album για τους φινλανδούς doom/ deathsters, τρία χρόνια μετά από το “Until Fear No Longer Defines Us” που τους έδωσε αρκετές διακρίσεις (album του μήνα σε πολλά ευρωπαϊκά έντυπα), την ευκαιρία συμμετοχών σε όλα τα μεγάλα festival έκτοτε και την καθιέρωση του ονόματός τους στους φίλους του αργού, ατμοσφαιρικού metal.
Κι αν το “Until…” έδειχνε τον έρωτα της μπάντας για τους Amorphis, εδώ η σχέση με τους έτερους Φιλανδούς ήρωες ενισχύεται μεν, αλλά με μια αρμονικότατη συμβίωση, με το ύφος των Insomnium, πολλά μπολιάσματα από τους Paradise Lost στα riff, παραπομπές στους πρώιμους Ulver (κυρίως λόγω των φωνητικών του Manne Ikonen, όταν καθαρίζουν, ακούγονται πολύ μελαγχολικά και βαθιά χωρίς επιτήδευση και τα οποία είναι ταιριαστά αν και πολύ ιδιαίτερα, όταν growlίζει δε, ακούγεται σαν ογδοντάχρονος ρέμπελος που το ξενύχτησε σε παρακμιακό καπηλειό παρέα με τσατσάδες ή αν θέλεις, σαν ένας Taneli Jarva που έφαγε φασολάκια και δεν τα χώνεψε με τίποτα και τώρα υποφέρει στην τουαλέτα) και εδώ κι εκεί στοιχεία από “ρομαντικό” post rock.
Γενικά πολύ καλές οι συνθέσεις, με όμορφες μινόρε μελωδίες, καυλιάρικα πωρωτικά ρεφραίν (ειδικά η πρώτη τριάδα των “Wretched Blues”, “Departures”, “Aurora” και τα αργά και εμφανέστατα Insomniumικά “Disembodied Voices”, “Elama On Tulta”, “Anchored”), αποδεικνύουν ότι οι Ghost Brigade έχουν τα φόντα να τους προσδιορίσεις με τον τίτλο μια σπουδαίας μπάντας, που ξέρει να γράφει πολύ όμορφα τραγούδια και να δημιουργεί πλήθος συναισθηματικών καταστάσεων.
Επαρκέστατες οι δόσεις της τεχνικής, ήχος πλουραλιστικός, συμβατός με το ύφος των κύριων επιρροών που αναφέρθηκαν και συμπερασματικώς, το “Οne With The Storm” είναι ένα ακόμη εξαιρετικό δείγμα αξιομνημόνευτης μελαγχολικής μουσικής, που το μόνο εμπόδιο που μπορώ να φανταστώ για την αναγνώρισή που του αξίζει από όλους τους ακροατές, θα ήταν η έκδηλη αφοσίωση χωρίς πολλές αποκλίσεις στο standard περιβάλλον του ύφους. Αν το ακούσεις αυτόνομα, νομίζω πως θα σε κερδίσει. Για κουβερτούλα, ανοιχτό παντζούρι και ήσυχη βροχή, ιδανικό άκουσμα.
476 
