Την αφορμή γι’αυτό το “άρθρο” μας την έδωσε η επίσκεψη του εμβληματικού Bruce Dickinson στην χώρα μας για την παρουσίαση του βιβλίου του στις 4 Νοεμβρίου. Δεν είναι ένα best of, δεν θα μπορούσε να είναι ένα best of καθώς δεκάδες αξιόλογα βιβλία που έχουν γραφτεί από μουσικούς, ή για μουσικούς (ή και τα 2) έμειναν εκτός. Εδώ απλά παρουσιάζουμε μια ανθολογία με αγαπημένες επιλογές της στιγμής που ζητήθηκε να γίνουν, πιθανότατα αν το ξανακάναμε έπειτα από κάποιο διάστημα (ίσως το κάνουμε βασικά) το περιεχόμενο να ήταν εντελώς διαφορετικό. Σας παρουσιάζουμε λοιπόν τους τίτλους που επέλεξαν να τραβήξουν κάποιοι από τους συντάκτες μας έξω από τα ράφια της βιβλιοθήκης τους, να τα ξεσκονίσουν, να τα ξεφυλλίσουν και να γράψουν δύο λόγια για την σχέση τους με αυτά.
[εισαγωγή: Γιάννης Φράγκος]
NEIL PEART: “The Masked Rider-Cycling In West Africa” (Pottersfield – 1996)
Ο ντράμερ και στιχουργός των Rush περιγράφει μέσα από το δικό του φίλτρο μια ιδιαίτερη ταξιδιωτική εμπειρία. Σε συνεργασία με τον διευθυντή του “Bicycle Africa”, David Mozer, έναν πεπειραμένο ταξιδιώτη/ποδηλάτη που έχει εντρυφήσει στην Αφρική από το 1975, επιχειρεί έναν γύρο του Καμερούν, που διαρκεί σχεδόν ένα μήνα, τον Νοέμβριο του 1988. Πέρα από τον David, στο εγχείρημα παίρνουν μέρος ακόμα τρεις άγνωστοι, ο Leonard, βετεράνος του Βιετνάμ και ηλεκτρολόγος μηχανικός, η Annie, μια νεαρή διοικητική υπάλληλος και η Elsa, μια 60χρονη πασιφίστρια με πολλές ιδιαιτερότητες. Ο Peart, απολαμβάνοντας την αυτονομία του μέσου, που μπορεί να σε μεταφέρει τις δροσερές ώρες στην επόμενη πόλη, αλλά προσφέρεται και να σταματήσεις ανταλλάσοντας χαιρετισμό με τους ντόπιους, περιγράφει μια προσωπική σωματική αλλά και πνευματική δοκιμασία με έναν τρόπο που σε αποσπά άμεσα από την πραγματικότητα και σε κάνει μέλος του ταξιδιού. Κυκλοφόρησε το 1996 από την Pottersfield Press, και δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά.
[Γιώργος Γεωργίου]
ANTHONY KIEDIS: “Scar Tissue” (Libraire Hachette – 2004)
Μια καλογραμμένη αυτοβιογραφία, σε σημεία αστεία σε άλλα τρομακτική, πάντα όμως ενδιαφέρουσα, στην οποία ο διάσημος τραγουδιστής Anthony Kiedis εξιστορεί ολόκληρη την πολυτάραχη ζωή του από την σύλληψη του (!) έως και τα 42 έτη του. Μια ζωή γεμάτη με καταχρήσεις, περιπέτειες, γυναίκες, δυσθεώρητα ύψη αλλά και πτώσεις στα χαμηλά. Μια τόσο ειλικρινής όσο και ωμή κατάθεση των εμπειριών του, οι οποίες ενέπνευσαν τους στίχους των τραγουδιών των Red Hot Chili Peppers, τα οποία ακόμη τραγουδάμε και θα τραγουδάμε εφ’ όρου ζωής.
[Αχιλλέας Noir]
Jessica Mills: “My Mother Wears Combat Boots” (AK Press – 2007)
Η πιο συνηθισμένη μορφή μουσικής βιογραφίας είναι η εξής: λευκός straight άνδρας περιγράφει τις κραιπάλες του, ιστορίες με περιοδείες, γκόμενες, και σε περίπτωση που καταλήγει σε αποτοξίνωση με 3 διαζύγια, την λύτρωση του. Έργο που έχουμε δει άπειρες φορές, άλλοτε διασκεδαστικό και όλο και πιο συχνά λυπηρά κουραστικό. Τι γίνεται όμως όταν οι δικές σου ιστορίες από περιοδείες περιλαμβάνουν αρχικά να παίζεις με την κοιλιά στο στόμα και μετά να αλλάζεις πάνες στο tour bus; Η Jessica Mills, σαξοφωνίστρία των ska/punk θρύλων Citizen Fish (που έκανε και ένα πέρασμα από τους Less Than Jake και Against Me!) γράφει ένα βιβλίο για τις εμπειρίες της σαν μαμά σε περιοδεία, κάπου μεταξύ πανκ ροκ ιστορικού και οδηγού εγκυμοσύνης και βρεφοκομείας, γιατί καλό το “κάνω κόκες από την κωλοχαράδρα του Ozzy” αλλά ρεαλιστικά μιλώντας, ένα βιβλίο που βοηθάει τους νέους γονείς να μην σταματήσουν να ροκάρουν είναι απείρως πιο σημαντικό.
[Αλέξης Δρυμιώτης]
Paul Morley: “Joy Division: Piece By Piece” (Plexus Publishing – 2008)
O Paul Morley είναι γνώστης της βαθιάς αλήθειας που πρέσβευαν οι Joy Division. Είναι ο μονός που έγραψε για την ατμόσφαιρα, την διάθεση και τον πόνο που περίκλειε η ζωή του συγκροτήματος, με την κατάρα του τραγουδιστή τους, Ian Curtis, να τους στοιχειώνει για πάντα. Ήταν παρόν στις επιληπτικές του κρίσεις και ήταν ο μόνος στον οποίο δόθηκε η άδεια να δει το άψυχο σώμα του. Αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη βιογραφία του γκρουπ, με στοιχεία τα οποία δείχνουν τις ιδιαιτερότητες ενός ανθρώπου και την επίδραση του σε ένα συγκρότημα και μια μουσική σκηνή. Στο νου μας έρχονται εικόνες και σκέψεις που είναι απόλυτες με τα φιλμ: ”24 Hour Party People” και ”Control”.
To βιβλίο αποτελεί ένα ψυχογράφημα των ανθρώπων και της εποχής σε απόλυτη συνάρτηση με την ιστορία ενός ιδιόμορφου συγκροτήματος, που έμελε να αλλάξει το ρου της σκοτεινής ροκ μουσικής. Ένα βιβλίο με εξαιρετική προσέγγιση, γραμμένο υπό δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες, του οπαδού και του δημοσιογράφου, έτσι όπως τις βίωσε ο Paul Morley.
[Γιώργος Μακρής]
Jon Hotten: “Metallica (+ Interview CD)” (A Carlton Book – 1996)
Είναι απίστευτο το τί μπορούσες να βρεις τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 στα κεντρικά δισκοπωλεία της Αθήνας. Έτσι “έπεσα” κι εγώ, πάνω σε ένα τέτοιο “περίεργο” βιβλιαράκι (με CD), (με μεγάλη βεβαιότητα για τα δεδομένα της μνήμης μου) στα ράφια του θρυλικού Happening, σε μία μεριά της Χαριλάου Τρικούπη.
Μία σημαντική βιογραφική προσέγγιση μιας από τις επιδραστικότερες μπάντες στην ιστορία της metal μουσικής, κατά την “χρυσή εποχή” της, από το ξεκίνημα μέχρι και το ομώνυμο album. Με σκιαγράφηση των προφίλ των μελών της, των 5 πρώτων αριστουργηματικών albums τους, ιδιαίτερα φωτογραφικά στιγμιότυπα, σπάνιες στιγμές και πληροφορίες που δεν συναντάς “κάθε μέρα” και bonus, ένα Interview CD.
Συναντάται στο διαδίκτυο σε διαφορετικές εκδόσεις και σε αρκετά “ελκυστικές” τιμές.
[Σταύρος Βλάχος]
Ηλίας Σακαλάκ: “Μουσικές Βιταμίνες” (Fagotto – 2004)
Ο Ηλίας Σακαλάκ είναι, μεταξύ άλλων, τσελίστας, συνθέτης, φωτογράφος και συγγραφέας, με μακροχρόνιες σπουδές στην μουσική που έθεσαν βάσεις για μια αξιοσημείωτη πορεία και σημαντικές συνεργασίες. Γενικότερα διαθέτει ένα βιογραφικό που δεν συναντάς συχνά. Εμείς θα σταθούμε σε αυτό εδώ το βιβλίο που εξέδωσε το 2004 από τις εκδόσεις Fagotto (συνοδεύεται από ένα cd) και αποτελεί μια σπάνια μελέτη στον χώρο (ενώ ακόμη πιο σπάνια σε περιεχόμενο είναι η άλλη έκδοσή του με τίτλο “Σωματικά και ψυχολογικά προβλήματα των μουσικών” το οποίο κυκλοφόρησαν οι εκδόσεις Νάκας το 1999, αλλά δεν το έχω για να σας το παρουσιάσω).
Εδώ ο αναγνώστης δεν θα βρει ούτε την βιογραφία ενός μουσικού, ούτε πληροφορίες για κάποιο μουσικό ρεύμα, αλλά μια μελέτη περί της μουσικής γενικότερα. Με ιδιαίτερα ισορροπημένο τρόπο ανάμεσα στην επιστημονική εξήγηση και την “εκλαϊκευμένη” γραφή, θα διαβάσουμε κεφάλαια που αναφέρονται στην μουσική ακρόαση, τον ήχο, την μουσική ψυχολογία, την μουσικοθεραπεία, το Mozzart effect, την μουσική και την ιατρική, την μουσική και το παιδί και άλλες ενδιαφέρουσες πτυχές του αντικειμένου. Από τα βιβλία που επιστρέφω συχνά πυκνά για να ξαναθυμηθώ διατυπώσεις, ή να ξεκαθαρίσω έννοιες…
[Γιάννης Φράγκος]
Lemmy Kilminster/Janiss Garza: “White Line Fever: The Autobiography” (Citadel – 2004)
“Ιατρικώς μιλώντας, ο Lemmy θα έπρεπε να είναι νεκρός. Μετά από χρόνια διαβόητης υπέρβασης, το αίμα του θα σκότωνε οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο ον. Αυτή είναι η ιστορία του πιο βαρέως πότη, του πιο υπερσεξουαλικού ταχυφρικιού στην μουσική βιομηχανία.”
Η καλύτερη περιγραφή ενός βιβλίου που δεν νοείται να λείπει από το ράφι όποιου μουσικόφιλου σέβεται τον εαυτό του, έχει δοθεί από τους εκδότες. Ένα ρεσιτάλ αστείων ιστοριών που σε βάζουν στον χώρο σε μια εποχή που η μουσική αναπτυσσόταν ακόμη. Η ιστορία του Lemmy από τους Rockin’ Vicars μέχρι μια δεκαετία πριν την τελική του πτώση.
[Δημήτρης Μαρσέλος]
Nick Cave: “The Death Of Bunny Monro” (Τόπος – 2009)
Πριν μια δεκαετία ο Nick Cave κυκλοφόρησε το δεύτερο μυθιστόρημα του με τίτλο: “Ο θάνατος του Μπάνι Μανρό” στο οποίο αφηγείται τη ζωή ενός καθημερινού μεσοαστού και οικογενειάρχη άνδρα που στην πραγματικότητα είναι ένας τραγικός χαρακτήρας. Ο Μπάνι εργάζεται ως πωλητής καλλυντικών και παρόλο που είναι ένας παντρεμένος πατέρας, χρησιμοποιεί τα θέλγητρα του για να προσελκύσει πελάτισσες στην Νότια Αγγλία, με σκοπό να κερδοσκοπήσει και πιθανότατα να… καλοπεράσει. Η ξαφνική όμως αυτοχειρία της γυναίκας του, του ανατρέπει όλα τα σχέδια και όλη του τη ζωή καθώς αναγκάζεται να αναθρέψει μόνος του τον γιό του και να τον πάρει μαζί του στα ταξίδια του. Με την ευθύνη της πλήρης κηδεμονίας του μικρού Μανρό να τον βαραίνει, ο Μπάνι καλείται να παλέψει με τους δαίμονές του. Την αποτυχημένη σχέση με τον πατέρα του αλλά και αυτήν με την γυναίκα του, την ανικανότητά του για ρομαντισμό αλλά και τον ανυπέρβλητο κυνισμό του.
Σε αυτό το διήγημα ο Nick Cave αποπειράται να αναλύσει εκ βάθους τον αντρικό ψυχισμό, χρησιμοποιώντας τον Μπάνι ως το alter ego του. Στην αρχή το “δέσιμο” με τον κεντρικό χαρακτήρα του βιβλίου μου φάνηκε δύσκολο εξαιτίας του κάκιστου χαρακτήρα του. Εν τούτοις, μετά το πέρας της ανάγνωσης και του χρόνου, ο ψυχικός τραυματισμός του ατόμου με την αναπόληση των λανθασμένων επιλογών του παρελθόντος και η σημαντικότητα του πατρικού προτύπου, όπως αναφέρονται εδώ, με έπεισαν για ένα λογοτέχνημα άξιο ανάγνωσης αλλά και θαυμασμού.
[Δικαία Οικονομάκη]
Σάκης Τόλης, Dayal Patterson: “Non Serviam: The Official Story of Rotting Christ” (ΟΞΥ – 2019)
Οι Rotting Christ είναι αδιαμφισβήτητα ένα από τα σημαντικότερα (αν όχι ΤΟ σημαντικότερο) metal σχήματα που έχει αναδείξει η Ελλάδα στη διεθνή σκηνή. Το “Non Serviam” αποτελεί την αποτύπωση της τριαντακονταετούς πορείας των Rotting Christ μέσα από τα βιώματα του Σάκη Τόλη, δημιουργού και “εγκεφάλου” της μπάντας. Μέσα από συνεντεύξεις, αφηγήσεις παλαιών και νυν μελών, αλλά και άλλων εξεχουσών προσωπικοτήτων της διεθνούς σκηνής, εξιστορείται μία πορεία “ανυποταγής” και διαρκούς καλλιτεχνικής αναζήτησης, η πορεία που έφτασε τη μπάντα εκεί που είναι σήμερα.
Η ιστορική αναδρομή ξεκινάει από την Αθήνα του ’80, γενέτειρα και έδρα του σχήματος, και φτάνει μέχρι και τις άκρες της Γης, όπου και κατάφεραν να μεταδώσουν το ηχηρό τους μήνυμα. “Non Serviam”!
[Πέτρος Πεταλάς]
Αντώνης Τουρκογιώργης: “Το Συγκρότημα” (Ianos – 2007)
Τι να πει κανείς για τον Αντώνη Τουρκογιώργη και τους θεικούς Socrates; Ότι με το παίξιμο τους επηρέασαν χιλιάδες ροκάδες στην Ελλάδα,ή ότι είναι το μεγαλύτερο ροκ συγκρότημα που έβγαλε αυτή η χώρα; Ότι ήταν πρωτοπόροι μουσικά, ή ότι ήταν το μοναδικό συγκρότημα μαζί με τους Aphrodite’s Child που βγήκαν έξω από τα σύνορα της χώρας μας σε δύσκολους μάλιστα καιρούς;
O Αντώνης Τουρκογιώργης με δικά του λόγια περιγράφει τη ζωή των Ελλήνων μουσικών στη Αθήνα το 70 και το 80, μας μιλάει για τη δημιουργία των Socrates και πως έφτασαν να πάνε στην Αγγλία, την διάλυση, την προσωπική του καριέρα και για τη μεγάλη συναυλία στο Λυκαβηττό το 1999. Επίσης στο β’ μέρος του βιβλίου συναντάμε όλες τις συνθέσεις των Socrates σε χρονολογική σειρά μαζί με τους στίχους. “Το Συγκρότημα” είναι ένα ντόμπρο βιβλίο που μιλάει στη καρδιά όλων των ροκάδων.
[Πελοπίδας Χελάς]
Ozzy Osbourne, Chris Ayres: “Είμαι ο Ozzy” (Zoobus publications – 2010)
Νομίζω ότι κανένας δε μπορεί να αμφισβητήσει, το γεγονός ότι ο Ozzy Osbourne είναι ένας αληθινός rockstar, ένα ζωντανό metal είδωλο. Αυτομάτως λοιπόν, ένα βιβλίο που εξιστορεί τη ζωή του από τα δύσκολα παιδικά χρόνια μέχρι τη καθιέρωση στη metal σκηνή σήμερα, γίνεται must-read. Πόσο μάλλον όταν είναι γραμμένο από τον ίδιο το ‘’πρίγκηπα του σκότους”.
Χωρίς ταμπού και με απόλυτη και αφοπλιστική ειλικρίνεια, ο Ozzy μας μεταφέρει όλα όσα έζησε από τη φυλακή, τα ναρκωτικά, τους γάμους, τα οικονομικά προβλήματα, τους αποκεφαλισμούς περιστεριών και νυχτερίδων, έως το reality show στη τηλεόραση, τη προσωπική του ζωή, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες. Θεωρώ δε, με όλα τα παραπάνω, η ερώτηση ‘’Γιατί να το διαβάσω;’’ αποκτά ρητορικό χαρακτήρα. Άλλωστε, μιλάμε για ΤΟΝ OZZY.
[Άγγελος Χόντζιας]
Marilyn Manson/Neil Strauss: “The Long Hard Road Out of Hell” (ReganBooks – 1998)
Ένα σκοτεινό ταξίδι στην showbiz. Μια βουτιά στην άβυσσο μιας άγριας καλλιτεχνικής ψυχής. O Marilyn Manson διηγείται την ιστορία του από τις απαρχές των Spooky Kids ως την καταξίωση του. Οι μάχες του με τους δαίμονες και η τελική του επικράτηση. Μια ευκαιρία να μάθεις πως σκέφτεται ένας rock star.
[Δημήτρης Μαρσέλος]
Bruce Dickinson: “What Does This Button Do?” (HarperCollins Publishers – 2017)
Δεν θα μπορούσε να λείπει από την κουβέντα ο τίτλος που μας έκανε πάσα για το άρθρο αυτό. Δεν νομίζω πως χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις για το ποιος είναι ο κύριος που έχει γράψει το βιβλίο αυτό, πόσο μάλλον σε ένα κοινό όπως αυτό του Rockway… ή μήπως τελικά χρειάζονται; Πόσα πραγματικά γνωρίζουμε για τον πολυτάλαντο αυτόν άνθρωπο που αγαπήσαμε μέσα από την πορεία του στους Iron Maiden, πιθανότατα της “μεγαλύτερης” heavy metal μπάντας που πέρασε ως σήμερα από αυτόν εδώ τον πλανήτη.
Με την δική του πένα (ακόμη και την δική του φωνή στην audiobook έκδοση), παραδίδει ένα βιβλίο που όχι μόνο θα εξιτάρει τους φίλους των Maiden, αλλά με την πνευματώδη γραφή του και το έξυπνο χιούμορ, θα τραβήξει το ενδιαφέρον και πολλών άλλων ακόμη. Ο Bruce μας ταξιδεύει μέσα από τις σελίδες του “What Does This Button Do?” σε καταστάσεις που έχει ζήσει από μικρό παιδί μέχρι και σήμερα. Κάνει αναφορά σε περιόδους όπως είναι τα παιδικά του χρόνια και μας δίνει ποικίλες πτυχές της οικογενειακής του ζωής, της σταδιοδρομίας του με τους Maiden αλλά και τις υπόλοιπες μπάντες από τις οποίες πέρασε, της μάχης με τον καρκίνο και αυτά είναι μερικά μόνο από τα θέματα στα οποία ο αναγνώστης αποκτά πρόσβαση μέσω της αυτοβιογραφίας αυτής.
Δεν είναι μόνο η πληροφορία αυτή καθαυτή το “κέρδος” του όμως, καθώς στα χέρια του έχει ένα από τα πιο ευχάριστα και καλογραμμένα αναγνώσματα του χώρου (ποιού χώρου δηλαδή, ο άνθρωπος είναι μια κατηγορία μόνος του). Ο κύριος Dickinson εκτός από μια ζωή σαν παραμύθι, έχει και ένα ακόμη επιπλέον χάρισμα να μπορεί να την διηγείται και με μοναδικό τρόπο. Από τις αγορές που αξίζει να κάνει κάποιος όχι για το όνομα στο εξώφυλλο, αλλά για το μελάνι που έχει χυθεί στις επόμενες, από αυτό, σελίδες…
[Γιάννης Φράγκος]
(Βρείτε το Β’ μέρος ΕΔΩ)
1001 
