Πολλά συγκροτήματα με την πάροδο των χρόνων χάνονται μέσα στη λήθη, αλλά πάλι επανακάμπτουν για λίγο χωρίς να προσφέρουν κάτι το ουσιαστικό, υπάρχουν όμως και εκείνα τα groups όπως είναι οι Colour Temple, τα οποία όχι μόνο επανέρχονται, άλλα και προσφέρουν ουσιαστικά και μία νέα ευκαιρία, για να καταφέρουν πράγματα τα οποία είχαν αφήσει στη μέση. Παρακάτω μας παραθέτουν μία απολαυστική συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης, κάνοντας μία ανάδρομη στο παρελθόν, και μας αναλύουν το παρόν και το μέλλον τους, εν όψη της επικείμενης ζωντανής εμφάνισής τους στις 22/3 στο Rockwood club.
Κάντε μας μία μικρή ιστορική αναδρομή του συγκροτήματος. Ποτέ ξεκινήσατε και από πού;
Δημιουργηθήκαμε τον Μάιο του 1997 από τον Γιάννη (Ντούβαλη) και τον Τάσο, μετά την διάλυση του προηγούμενου σχήματος που παίζαμε μαζί.
Τον Φεβρουάριο του 2000, κυκλοφορήσαμε το πρώτο μας EP album με τον τίτλο Sentimental Lapses (ανεξάρτητη παραγωγή και διανομή), όπου περιείχε μεταξύ άλλων και τα “Bittersweet truth” και “The day the dream will die”.
Το Ιούνιο του 2003, δώσαμε μία τελευταία ζωντανή εμφάνιση στο Μικρό Μουσικό Θέατρο, πριν αδρανοποιηθούμε για περίπου 6 χρόνια.
Τον Σεπτέμβριο του 2009, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε το “ταξίδι” με τους Colour Temple (ο Γιάννης, Τάσος και ο Κώστας).
Τις πρώτες μέρες του Φεβρουαρίου 2010, ο Δημήτρης Χιώτης (Μπάσο) και ο Γιάννης Διακορώνας (Τύμπανα), συμπλήρωσαν το νέο σχήμα. Μέσα σε ένα μήνα (Μάρτιος 2010), ξεκινήσαμε τις ζωντανές εμφανίσεις. Παράλληλα, γράφαμε νέα τραγούδια όπως “Voices of fire” και “I still miss you”. Το playlist συμπληρώθηκε και με παλαιότερα ακυκλοφόρητα τραγούδια όπως το “Awake in floating colours”, “Buried desire”, “Ante portas” και “Thermopyles”.
Τον Ιανουάριο του 2011 ολοκληρώθηκαν οι ηχογραφήσεις ενός demo CD, με τα παρακάτω τραγούδια: “Voices of fire”, “I still miss you” και “Awake in floating colours”.
Το χρονικό διάστημα 2012 έως 2014, γράφτηκαν τα τραγούδια “After the rain”, “Healing touch”, “Silver moon” και έγιναν πολλές ζωντανές εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές και bars στην Αθήνα.
Τον Μάρτιο του 2015, ανέλαβε το μπάσο ο Δημήτρης Ευσταθόπουλος. Την ίδια περίοδο γράφτηκαν τα τραγούδια “Rain! A sweet obsession” και “Waves comes crashing in”. Αργότερα, θα προστεθούν και τα τραγούδια “When you were mine”, “Cup Cakes” και “Fairytale”. Τον Ιανουάριο του 2019, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Γυάλινο Upstage, το τραγούδι “October’s song”.
Πού κατατάσσεστε μουσικά και ποιες οι επιρροές του συγκροτήματος;
Δύσκολη ερώτηση. Γενικότερα μπορείς να μας κατατάξεις στο ευρύ φάσμα της rock. Έχοντας πλήθος μουσικών επιρροών, οι συνθέσεις μας ισορροπούν μεταξύ των κλασικών rock φορμών του 70 και την κιθαριστική rock του 90, έχοντας και κάποιες πινελιές από progressive rock.
Με ποια αφορμή γεννιούνται, τόσο οι στίχοι, όσο και η μουσική του συγκροτήματος;
Αυθόρμητες σκέψεις, διαίσθηση, εντυπώσεις, όνειρα και συναισθήματα. Ακόμα και πράγματα από την καθημερινότητά μας μπορεί να μας εμπνεύσουν .
Στίχοι και μουσική που έχουν να κάνουν με την μοναξιά του ονειροπόλου (“The Day The Dream Will Die”, με ό,τι όμορφο μας στοιχειώνει μοναδικά και άχρονα (“I Still Miss You”), με τη χαρά του έρωτα & το αιώνιο της αγάπης (“Maryanne & Silver Moon”), με κρυμμένες επιθυμίες (“Buried Desire”) και ακίνδυνες τρυφερές εμμονές (“Rain! A Sweet Obsession”).
Ή, μπορεί να υμνούν τις απλές καθημερινές χαρές της ζωής (“Cupcakes” & “After The Rain”) και που μιλούν για τα ονειρικά και ονειρεμένα καταφύγια της ψυχής (“Awake! In Floating Colours….”), μακριά από τις τοξικές αρένες της πραγματικότητας (“Ante Portas”).
Κάποια νέα όσον άφορα σε δισκογραφική παραγωγή;
Δισκογραφική παραγωγή με τον κλασικό τρόπο (δισκογραφική και κοπή Cds), δεν νομίζω να έχουμε. Σίγουρα θα κυκλοφορήσουμε κάτι σε ψηφιακή μορφή (iTunes, Spotify, κλπ). Μέχρι το καλοκαίρι θα επανακυκλοφορήσουμε ένα παλαιότερο κομμάτι ως single (“Voices of fire”), και αμέσως μετά θα συνεχίσουμε τις ηχογραφήσεις, ώστε μέχρι το τέλος του χρόνου να κυκλοφορήσουμε ένα LP album σε δική μας παραγωγή.
Ποιά είναι η τωρινή σύνθεση του συγκροτήματος;
Ιωάννης Ντούβαλης (Φωνητικά), Τάσος Βιολέτης (Κιθάρες), Κώστας Παπανικολάου (Κιθάρες), Δημήτρης Ευσταθόπουλος (Μπάσο), Γιάννης Διακορώνας (Τύμπανα).
Αγαπημένα συγκροτήματα (3) και 1 κομμάτι που σας εκφράζει (τον καθένα);
Κώστας: Doors, Queen, Blues Brothers. “The show must go on”.
Ιωάννης: Δε θα αναφέρω τα αγαπημένα μου συγκροτήματα ή αγαπημένους μου καλλιτέχνες, μιας και προέρχονται από πολλά, διάφορα και διαφορετικά μουσικά ιδιώματα. Θα μου επιτρέψεις απλά να αναφέρω 3+1 συγκροτήματα τα οποία με στοίχειωσαν σαν ακροατή και διαμόρφωσαν τον τρόπο με τον οποίο βιώνω, στην καθημερινότητά μου, την μουσική.
[x] Depeche Mode (πεισματικά!) [x] Celtic Frost (αμετανόητα!) [x] Skyclad (αδιαπραγμάτευτα!) και Paradise Lost (επίμονα! – το “Host” ήταν, είναι και παραμένει κάτι πολύ παραπάνω από …αλμπουμάρα!!!!)
Το κομμάτι το οποίο καθορίζει και εμπνέει τη μουσική και όχι μόνο φιλοσοφία μου, είναι το “Thinking Allowed” των Skyclad (από το άλμπουμ “Jonah’s Ark”, που κυκλοφόρησε εν έτει 1993). Ένα κομμάτι που παραμένει το προσωπικό μου μανιφέστο.
Δημήτρης: Crimson Jazz Trio (Starless), Pink Floyd (Us and Them), Chopin (Nocturne no 20 in C Sharp Minor)
Γιάννης: Ακούω από jazz μέχρι deathcore. Όταν θέλω να μελετήσω ή να ακούσω μουσική για να ηρεμήσω, προτιμάω τους Dream Theater και τα αγαπημένα μου κομμάτια είναι το “Forsaken” και το “Metropolis”.
Τάσος: Επειδή δυσκολεύομαι να διαλέξω, θα περιοριστώ σε αυτούς που ακούω αυτή την περίοδο. Λοιπόν. Michael Kiwanuka, Μadrugada και τους κλασικούς Pink Floyd. Ένα αγαπημένο κομμάτι που το ακούω συχνά και με μαγεύει κάθε φορά, είναι το ορχηστρικό “Polonaise”, του Γιαπωνέζου Shigeru Umebayashi, από την ταινία 2046.
Πώς προέκυψε το όνομα του group;
Ιωάννης: Καταρχάς, θα ήθελα να επισημάνω ότι το όνομα της μπάντας ουδεμία σχέση έχει με το, κατά τα άλλα, εξαιρετικό άλμπουμ “Colour Temple”, των Vanden Plas. Προέκυψε αυθόρμητα, χωρίς κάποια “επεξεργασμένη” διαδικασία. Πέντε διαφορετικοί άνθρωποι, πέντε διαφορετικές προσωπικότητες, με ολότελα διαφορετικά μουσικά γούστα και ακούσματα, πέντε διαφορετικές αύρες, πέντε διαφορετικά χρώματα που ενώνονται και μεταμορφώνονται σε έναν ναό, και δημιουργούν μουσική.
Live ή studio και γιατί;
Κώστας: Προτιμώ το live, λόγω της επαφής με το κοινό.
Τάσος: Υπάρχει χώρος και για τα δύο. Στο studio, είναι ιδανικός χώρος για να δημιουργήσεις απερίσπαστος. Το live είναι το επόμενο βήμα, όπου θα παρουσιάσεις πλέον την δουλειά σου στο κοινό.
Μελλοντικά σχέδια, γενικά;
Έχουμε προγραμματισμένες τις παρακάτω ζωντανές εμφανίσεις: την Παρασκευή 22 Μαρτίου παίζουμε στο Rockwood, στο Black Box στις 11/5 και στο Terra Petra 13/7. Επίσης, όπως αναφέραμε παραπάνω, μέχρι το καλοκαίρι θα κυκλοφορήσουμε ένα παλαιότερο κομμάτι ως single (“Voices of fire”) και μέχρι το τέλος του χρόνου θέλουμε να κυκλοφορήσουμε ένα LP album.
“The Bittersweet truth” και “The Voices of Fire” είναι πλέον κλασσικά! Γιατί πιστεύετε έχουν απήχηση ακόμη στην σύγχρονη ζωή μας και ποιες οι αντιδράσεις του κοινού όταν παίζετε ζωντανά τα συγκεκριμένα κομμάτια; Σας εκφράζουν και εσάς μετά από τόσα χρόνια ή ψάχνετε κάτι διαφορετικό;
Ιωάννης: Μεγάλη μας τιμή και πραγματικά ευχαριστούμε, ab imo pectore, που θεωρείς τα συγκεκριμένα κομμάτια “κλασσικά”, αν και δε γνωρίζουμε ποιά τελικά είναι η συνταγή που καθιστά ένα κομμάτι “κλασσικό”. Το “The Bittersweet Truth”, χαρακτηρίζεται ως ένα από τα πιο άμεσα κομμάτια μας. Έχει να κάνει με το πρόσωπο μιας αλήθειας που βιώνουμε καθημερινά και “ματώνει” πίσω από τις μάσκες μιας προσποιητής καλοσύνης και μιας άχαρης σεμνότητας.
Όσον άφορα το “The Voices of Fire”, είναι το “hitάκι” μας! Θεματικά επηρεασμένο από το δοκίμιο “Διπλή φλόγα, έρωτας και ερωτισμός”, του μεγάλου Μεξικανού συγγραφέα και νομπελίστα Οκτάβιο Παζ, πραγματικά σε συνεπαίρνει και πολλές φορές σε απογειώνει, με τη μουσική και τον ρυθμό του.
Κώστας: Είναι όμορφο συναίσθημα και μας δίνει ένα extra κίνητρο για δημιουργία.
Είστε υπέρ της μουσικής εξέλιξης τεχνολογικά ή προτιμάτε πιο κλασσικές φόρμες;
Σαφώς και η εξέλιξη στην ζωή επηρεάζει και την μουσική. Όσο οι άνθρωποι είναι η βασική αρχή και πηγή δημιουργίας, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιούνται και νέες τεχνικές και μέθοδοι που διευκολύνουν τον τρόπο έκφρασής τους. Ποτέ η εξέλιξη δεν είναι κακή, ακόμη και σε παραδοσιακές τέχνες όπως στη μουσική. Καλύτερη τεχνολογία, συνεπάγεται καλύτερα μουσικά όργανα και εξοπλισμό. Αρκεί να μην γίνεται κατάχρηση.
Κλείστε όπως εσείς θέλετε την συνέντευξη!
Ευχαριστούμε τον κόσμο για την υποστήριξη. Ευχαριστούμε τον Γιώργο και το Rockway.gr. Και κλείνουμε με το moto μας: “Enter the Temple & Colour Your Life”.
517 
