Οι δεινόσαυροι μπορεί να εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς από προσώπου γης, όμως οι εκ Ξάνθης ορμώμενοι, Purle Dino, κάνουν τα πάντα, παρά τις αντιξοότητες, για να διατηρήσουν εν ζωή και να εξασφαλίσουν τη μακροημέρευση του heavy rock σχήματός τους!
Το “Jurassic Bar” του 2014 έκανε αναμφισβήτητα αίσθηση, όμως στα τέλη αυτής της χρονιάς θα κυκλοφορήσει “And Now What?!” και με αφορμή την εμφάνισή τους την Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου στο An Club με τους Smallman και τους The Black Capes (δελτίο τύπου), την πρώτη μέρα του X- mass Explode Fest, μίλησαν στο Rockway.gr και τον Παναγιώτη Σπυρόπουλο για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του μωβ δεινόσαυρου.
Σας καλωσορίζουμε στον φιλόξενο χώρο του Rockway.gr κι είναι χαρά μας να σας βρίσκουμε πάλι μετά από 3 χρόνια και βάλε! Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς, για τους αναγνώστες που ίσως δε σας γνωρίζουν.
Kαλησπέρα! Είμαστε οι Purple Dino, είμαστε από Ξάνθη, παίζουμε heavy rock, και είμαστε καλά, μάλλον. Υπάρχουμε από το 2013, αλλά το παρόν line-up μετράει μόλις ένα χρόνο ζωής. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που βρισκόμαστε πίσω στο rockway μετά από καιρό!
Ο μωβ δεινόσαυρος μας συστήθηκε στο “Jurassic Bar” του το 2014, ποια στοιχεία έχουν αλλάξει από τότε, τόσο στη μουσική σας, αλλά κι σε οποιοδήποτε άλλο τομέα του σχήματος.
Κατ’ αρχάς το line up. Το “Jurassic Bar” δημιουργήθηκε από τον Μήτσο, τον Δημήτρη (ναι, είναι διαφορετικά πρόσωπα), τον Παύλο και τον Στέφανο, και σαφώς λιγότερο από τον Δούκα, ο οποίος τότε μόλις είχε μπει στην μπάντα, και εκτελούσε την στρατιωτική του θητεία. Έκτοτε, ο Δημήτρης πήρε πτυχίο και έφυγε από την Ξάνθη με σκοπό την αναζήτηση καλύτερης τύχης, ο Παύλος αποχώρησε κι αυτός από τη μπάντα (με σκοπό το πτυχίο κι αυτός), οπότε μείναμε οι 3 μας, να ψάχνουμε τραγουδιστή πέρσι το καλοκαίρι, τότε που εμφανίστηκε ο Κοσμάς και ήρθαν τα πάνω κάτω! Εν τω μεταξύ είχαμε και για αρκετό καιρό στον παρέα μας και τον Χάρη σαν 2η κιθάρα, ο οποίος βρήκε τον δρόμο του και δημιούργησε τους Sciopticon. Είμαστε πλέον οι 4 μας, χωρίς 2η κιθάρα, και έτσι σκοπεύουμε να συνεχίσουμε για πολύ καιρό ακόμα!
“And Now What?!”, το όνομα της νέας σας full length δουλειάς, που πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα. Πείτε μας λίγα λόγια για αυτή την παραγωγή.
Το “And Now What?!” ξεκινήσαμε να το συνθέτουμε πάνω 2 χρόνια πριν. Η πρώτη φορά που παίχτηκε κάποιο κομμάτι (όχι στην τελική του μορφή) ήταν στην Βουλγαρία το 2015. Τα περισσότερα από τα κομμάτια ήταν σχεδόν έτοιμα πέρσι το καλοκαίρι. Παρόλα αυτά όταν ήρθε ο Κοσμάς στη μπάντα αποφασίσαμε να τα ξανααλλάξουμε σε ένα βαθμό, ώστε να είναι πιο κοντά στην φωνή του, αλλά και να του δώσουμε χώρο να δημιουργήσει και ο ίδιος. Γράψαμε όλα τα όργανα μέσα σε 20 ώρες, στο Mass Room στη Θεσσαλονίκη, παρέα με τον Στέλιο τον Κοσλίδη, ξοδέψαμε άλλο ένα Σαββατοκύριακο για τις φωνές, και ασχοληθήκαμε το μεγαλύτερο μέρος του φετινού καλοκαιριού με την μίξη. Θέλαμε έναν ροκ δίσκο, με metal προσέγγιση, και νομίζουμε ότι τα καταφέραμε ως ένα βαθμό!
Ποιες είναι οι δυσκολίες για μία μπάντα (εκτός της μετακίνησης), να δραστηριοποιείται σε μια ακριτική περιοχή όπως η Ξάνθη;
Δεν νομίζω ότι μια μπάντα στην επαρχία, ή και πιο συγκεκριμένα στην Ξάνθη, έχει ιδιαίτερες δυσκολίες. Δηλαδή όχι περισσότερες από αυτές που αντιμετωπίζουν ΟΛΕΣ οι μπάντες οπουδήποτε ανά την Ελλάδα. Προφανώς είναι λίγο δύσκολο να έχουμε μια συνεχή παρουσία στα μεγάλα αστικά κέντρα, αλλά από την άλλη είμαστε πάρα πολύ τυχεροί που έχουμε ενεργούς συλλόγους ή άλλων ειδών ομάδες στα πανεπιστήμια, και η μουσική έρχεται στην πόλη. Αν δεν υπήρχε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Φοιτητών Ξάνθης “Η Γέφυρα”, πολύ πιθανό να μην υπήρχαμε, ή ακόμα να γράφαμε τον πρώτο μας δίσκο. Νιώθουμε πάρα πολύ τυχεροί που βρισκόμαστε εκεί. Άλλωστε είμαστε και πιο κοντά στα σύνορα! Φεύγουμε πιο εύκολα!
Η εγχώρια ροκ σκηνή ανθεί τα τελευταία χρόνια και αξιόλογα σχήματα, φυτρώνουν σα τα μανιτάρια σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτή η αναγέννηση στα ελληνικά rock δρώμενα;
Σε καιρούς κρίσης (κοινωνικής, πολιτικής, οικονομικής) συμβαίνει αυτό. Φυσικά υπάρχουν μπάντες που βλέπαμε, βλέπουμε και θα βλέπουμε, και θέλουμε να κάνουμε αυτό που κάνουν, και δεν εννοούμε τους Metallica, αλλά ντόπιους “ήρωες” όπως οι Nightstalker, 1000mods, Tuber, Naxatras, Planet of Zeus κλπ που ακούγονται πλέον σε όλο τον κόσμο και βγαίνουν και παίζουν την μουσική τους. Αλλά παρόλα αυτά είναι τόσα πολλά τα προβλήματά που έχουμε, όχι μόνο ο καθένας σπίτι του, αλλά γενικά σαν σύνολο η κοινωνία, που κάπου πρέπει να τα πεις, να τα βγάλεις από μέσα σου, να ξεσπάσεις, να εκφραστείς. Άλλοι πηγαίνουν για ψάρεμα και ηρεμούν, άλλοι πηγαίνουν για τρέξιμο, άλλοι απολαμβάνουν να γράφουν και να παίζουν μουσική. Και ευτυχώς πολύς κόσμος τα τελευταία χρόνια το κάνει!
Χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι ο ανταγωνισμός. Εντούτοις, όποιος ασχολείται με τα τεκταινόμενα στην ελληνική σκηνή, παρατηρεί μια εξαιρετική σχέση μεταξύ των σχημάτων που την αποτελούν. Συμφωνείτε; Τουλάχιστον, παρατηρώ από την πλευρά σας ότι στηρίζετε τα νέα σχήματα και δη αυτά της περιφέρειας.
Στη συγκεκριμένη σκηνή, σε αυτή τη χώρα, δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Αν υπήρχε, ίσως να μην άνθιζε όπως άνθισε, και αυτό μάλλον θα το ξέρουν οι παλιότεροι πολύ καλύτερα από εμάς. Και δεν υπάρχει και λόγος να υπάρχει εδώ που τα λέμε, γιατί κανείς δεν τρώει το ψωμί κανενός στην τελική. Ανέκαθεν η άποψή μας πάνω σε αυτό ήταν το γνωστό ρητό “κράτα με να σε κρατώ, να ανεβούμε το βουνό”, και όχι το “να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα”. Αν δεν είχαμε όλα αυτά τα χρόνια μπάντες-φίλους όπως οι Instant Boner, οι Fuel Eater, οι Cellar Dogs κλπ, τα πράγματα θα ήταν πολύ πολύ πιο δύσκολα για εμάς.
Θα γίνω κάπως αδιάκριτος, αλλά ξέρω ότι δεν έχετε τέτοια κολλήματα. Πώς, αλήθεια, βιοπορίζεστε; Φαντάζομαι η μουσική δε σας δίνει αυτή τη δυνατότητα (ακόμα!).
Σε καμία περίπτωση δε ζούμε από τη μουσική μας. Μετά βίας η μουσική μας ζει από μας! Ο Μήτσος δουλεύει σε ένα βιβλιοχαρτοπωλείο για να τα βγάλει πέρα, ο Κοσμάς είναι κτηνίατρος, ο Δούκας κάνει μαθήματα κιθάρας και ο Στέφανος γυρνάει με μπάντες την Ευρώπη σαν οδηγός, merch sales κλπ. Κανείς μας δεν είναι εύκολα, αλλά τα καταφέρνουμε! Και ό,τι περισσεύει, λίγο λίγο στη μπάντα.. Κανένα πετάλι, κανένα πιατίνι, τα γνωστά.
Παρατηρώ ότι ζωογόνος στοιχείο της μπάντας είναι οι ζωντανές εμφανίσεις. Ποιο live σας έχει μείνει ανεξίτηλο στην έως τώρα πορεία σας και με ποιο συγκρότημα θα θέλατε ιδανικά να μοιραστείτε τη σκηνή στο μέλλον.
Είναι ίσως άδικο για τα υπόλοιπα gigs, αλλά μάλλον ξεχωρίζει εκείνο στο Plovdiv της Βουλγαρίας, στο υπόγειο ενός μαγαζιού, σε μια σκηνή που μετά βίας χωρούσαμε πάνω στο stage (ο Παύλος τραγούδησε τα μισά κομμάτια ΚΑΤΩ από τη σκηνή). Γύρω στα 25 άτομα, εκ των οποίων δεν γνωρίζαμε ούτε έναν, ήρθαν και μας είδαν να παίζουμε, τραγουδούσαν στα ρεφραίν (στίχους άσχετους με τους πραγματικούς, αλλά καμία σημασία δεν έχει). Ακόμα δεν το χωράει ο νους μας πως έγινε αυτό! Τώρα για το με ποιο συγκρότημα θα θέλαμε να μοιραστούμε την σκηνή στο μέλλον, οι απόψεις σίγουρα διίστανται! Να πούμε Black Sabbath? Metallica? Κλισέ, ναι, αλλά!
Την Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου, ανεβαίνετε στη σκηνή του An Club μαζί με τους Smallman και τους The Black Capes, την πρώτη μέρα του X- mass Explode Fest. Πώς νιώθετε για αυτή τη στιγμή και τι να περιμένει το κοινό από την εμφάνισή σας;
Είμαστε πολύ χαρούμενοι που επιστρέφουμε στην Αθήνα μετά από ενάμιση χρόνο περίπου. Επίσης ο ενθουσιασμός είναι μεγάλος μιας και θα είναι η πρώτη μας εμφάνιση “εκτός έδρας” με τον Κοσμά στα φωνητικά, και με τον νέο δίσκο παραμάσχαλα. Ανυπομονούμε να μοιραστούμε το “And Now What?!” με όλον τον κόσμο που θα κατέβει τις σκάλες για το υπόγειο! Υποσχόμαστε ότι θα ιδρώσουμε!
Σας ευχαριστήσουμε για το χρόνο σας. Αναμένουμε να σας ακούσουμε και να ροκάρουμε κι από κοντά!
Ευχαριστούμε για το “βήμα”! Τα λέμε σε Κομοτηνή, Ξάνθη, Αθήνα και Θεσσαλονίκη στις 15,16,21 και 22 Δεκέμβρη αντίστοιχα! Drink responsibly!
234 
