Τη στιγμή που βρίσκουν τη θέση τους αυτές οι γραμμές αισθάνομαι ότι είμαι πίσω στο καλοκαίρι του περασμένου έτους και έρχομαι πρώτη φορά σε επαφή με τον κόλαφο που εξαπολύουν σε κάθε βήμα τους οι Τεξανοί Portrayal Of Guilt. Όπως πάντα, η αλήθεια τοποθετείται με χάρη ανάμεσα στην υποκειμενική μας αντίληψη και στην (κάπως πιο) αντικειμενική υπόσταση της πραγματικότητας. Διότι αυτό το σχήμα έχει έναν πυρήνα του οποίου η σκληρότητα δεν έγκειται στην ωμή αδρανειακή μάζα των συνθέσεών τους, αλλά στην παχύρρευστη, καυστική και διαρκώς κινούμενη ουσία της ίδιας τους της τέχνης.
Με το ντεμπούτο LP τους να κυκλοφορεί τον περασμένο Νοέμβριο, το συγκρότημα δεν έχασε καθόλου χρόνο μέσα σε εξαντλητικές εμφανίσεις σε Ευρώπη και Αμερική, και ανακοίνωσε από το Μάιο την κυκλοφορία του παρόντος EP. Μέχρι και πριν την κυκλοφορία του πρώτου single (“Scarcity”), επιλέχθηκαν μέρη των νέων συνθέσεων τα οποία δεν μαρτυρούσαν τις διαθέσεις ή ακόμα και τη διάρκεια αυτού του πονήματος.
Η προώθηση του βρίθει από τεχνικές γνωστές, αλλά και ανορθόδοξες, καθώς ένα κομμάτι κυκλοφόρησε μέσω τηλεφώνου!
Αν κάποιος είχε επιλέξει να μην ακούσει τα δύο singles (“Moral Decay” το έτερο, το πρώτο ανευρίσκεται στην προηγούμενη παράγραφο), η έκπληξη διατηρείται μέχρι λίγο πριν το σύντομο –αλλά όχι πρόωρο- τέλος του “Self-Inflicted”.
Η επιλογή των ταχυτήτων ακολουθεί την πρόταση του “Let Pain Be Your Guide” άλμπουμ, μόνο που εδώ η προσέγγιση έχει αλλάξει ριζικά. Οι Portrayal Of Guilt, σε κάτι λιγότερο από δέκα λεπτά (09:49) εξαπολύουν την πιο βάρβαρη αλλά εξίσου συγκροτημένη και στιβαρή δουλειά τους μέχρι στιγμής. Τα φωνητικά του Matt King έχουν ωριμάσει απρόσμενα (πιθανή απόρροια των εκτεταμένων εμφανίσεων) και οι επιδόσεις του στην κιθάρα έχουν αποκτήσει εξαιρετική ακρίβεια, χωρίς ωστόσο να χάνουν την ακραία και χαοτική προσέγγιση που είναι το σήμα κατατεθέν του. Ο James Beveridge πίσω από τα κύμβαλα και τα τύμπανα αποτελεί μια παρανοϊκή ρυθμική οντότητα, ενώ ο Blake Given στέκεται ως η πεμπτουσία του σκληροπυρινικού (HxC, ἀλλόθρηcκοι) μπασίστα, μοιράζοντας κοφτερές γραμμές όντας εμπροσθοφυλακή του οδοστρωτήρα King. Τα samples έχουν εξέχουσα θέση στη σύνθεση, με τον Rick Flores να είναι ο υπαίτιος της μυσταγωγίας η οποία συνδέει μεταξύ τους τα αποστομωτικά κομμάτια του EP αυτού (παρατηρείτε κάποιο μοτίβο, μήπως;).
Η στιχουργία του “Suffering Is A Gift” είναι στο ίδιο πνεύμα με την προηγούμενή τους κυκλοφορία, αντιμετωπίζοντας την αβεβαιότητα που διέπει το σύγχρονο κόσμο καθώς επίσης και την πρωτοφανή έλλειψη εμπιστοσύνης στην ικανότητα του ανθρώπου για το καλύτερο, αφήνοντας πίσω τις ικμάδες ελπίδας του προκατόχου του. Η πιο ανησυχητική λεπτομέρεια όμως κρύβεται στο σχεδόν προφητικό χαρακτήρα της εικονοπλασίας του άλμπουμ αυτού, αν και μάλλον είναι αυτοεκπληρούμενος, αφού τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται αποτελούν την ιστορική και τραγικά επαναλαμβανόμενη φάρσα της λήθης του είδους μας (“Dissolution”).
Ειδικής μνείας αξίζει το instrumental “A Futile Light”, το οποίο στα ώτα μου με τον δυστοπικό εκτόπισμα αποτελεί τον δωρικό αλλά κατατοπιστικό εκπρόσωπό του χαρακτήρα αυτού στον ακραίο ήχο, ενώ ταυτόχρονα προλογίζει υπέροχα το αγαπημένο μου και τελευταίο κομμάτι της κυκλοφορίας αυτής, “Merciless”.
Αν και δεν προτιμώ τον κατακερματισμό σε υποείδη, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, μέσα στην αστραπιαία διάρκεια του EP διεξάγεται μια ιλιγγιώδης πορεία με κεντρικό πυρήνα το επιμεταλλωμένο hardcore και διαβάσεις μέσα από industrial ανάσες-παγίδες και powerviolence εξάρσεις, στοιχεία τα οποία όμως δε στερούν από τον ακροατή την ευκολία στην «ηχητική πέψη» του αποτελέσματος (για την πιο νοητικά διαδραστική εκδοχή, επισκεφθείτε ξανά την εισαγωγή).
Συνολικά, οι Portrayal Of Guilt προσφέρουν ένα ακόμη αφυπνιστικό έργο, το οποίο ήρθε πάνω στην ώρα (στον απόηχο του καλοκαιριού) ώστε να μας θυμίσει να εφοδιαστούμε με όλα εκείνα τα απαραίτητα της απόδρασης από τη σκοτεινή μας φύση. Η ασταμάτητη ορμή (και οργή) της νεότητας για άλλη μια φορά συγκρούεται με το σίγουρο και μίζερο κατεστημένο, με την απάντηση να βρίσκεται στις μεταξύ τους «διαπραγματεύσεις».
522 
