Γνωρίστηκα με τους Mock The Mankind, με την ευκαιρία της κριτικής παρουσίασης του ντεμπούτου τους “ruination” (review), του οποίου είμαι περήφανος κάτοχος του σε εξαιρετικό βινύλιο.
Οι Αθηναίοι ινστρουμενταλιστές παίζουν doom με post καταβολές του rock/metal ήχου, έχοντας μια κοσμογονική/φιλοσοφική προσέγγιση, όπως φαίνεται με την χρήση πρόζας, εκτεταμένα σε αυτήν τη δεύτερη προσπάθεια τους.
Το album ξεκινάει ύπουλα με το “Morning Blight”, το οποίο ξεσπάει σε ένταση όσο περνάνε τα 4 λεπτά του και παρουσιάζει με τον καλύτερο τρόπο το πρόσωπο της μπάντας και το τι πρέπει (στο περίπου πάντα) να περιμένει ο ακροατής.
Το επόμενο “Three Steps to Oblivion”, είναι το πιο αγαπημένο μου από τα 5 που περιέχει το “sorge”, φαίνεται πως πνευματικά συνεχίζει από όπου είχε μείνει το “ruination” και η φωνή του Agent Smith από την ταινία “Matrix” μας εξηγεί πως το ανθρώπινο γένος είναι μια αρρώστια. Οι Mock The Mankind ανεβάζουν στροφές και κάνουν ένα σκληρό εσωτερικό ταξίδι που θα τυλίξει την ψυχή σου με δυνατά συναισθήματα. Απόγνωση, αηδία, απογοήτευση, στενοχώρια, αποτυχία. Μέσα από τις εναλλαγές ρυθμού, έντασης και ταχύτητας και με την όμορφη τοποθέτηση του λόγου του ανθρωποειδούς πράκτορα στο τέλος του κομματιού, οι MTM καταφέρνουν να συνθέσουν ένα ακόμη κομμάτι αριστουργηματικής σκληρής ορχηστρικής μουσικής που αποφεύγει τις υπερβολές και τους υπερψυχεδελισμούς.
Στο δεύτερο τους βήμα, οι MTM έχουν δουλέψει σκληρά (για αυτό πέρασαν και 4 χρόνια) και έχουν να προσφέρουν 5 κομμάτια που έχουν σαφή αρχή, μέση και τέλος, ενώ δίνουν και την εντύπωση πως έχουν και συγκεκριμένο σκοπό (concept το λένε στο χωριό μου). Στο “Sweven” ακούγεται ο λόγος του Charlie Chaplin από την ταινία “Ο Μεγάλος Δικτάτορας”, μιας από τις μεγαλύτερες στιγμές της έβδομης τέχνης. Όσο ο Chaplin φουντώνει τη φλόγα ανάμεσα στις λέξεις, τόσο ακολουθούν μουσικά και οι MTM φτιάχνοντας ένα πάρα πολύ όμορφο σύνολο που θαρρείς πως θα έπρεπε να υπάρχει σε αυτή τη μορφή ανέκαθεν.
To τέταρτο “Svartur” είναι το πιο σκληρό κομμάτι του δίσκου και δεν ακούγεται καθόλου ανθρώπινη ομιλία, αν το σκεφτώ λίγο παραπάνω…είναι η αιτία της τελικής θλίψης (αυτό σημαίνει sorge σε αρκετές βόρειες γλώσσες) που περιγράφεται μουσικά με το τελικό άσμα “Moros”. O Μόρος ήταν στη μυθολογία ο υιός της Νύχτας και θεός της καταστροφής…ο ερχομός της επικείμενης μοίρας (Το γούγλησα!) και ίσως το απαραίτητο κλείσιμο για το “sorge”.
Οι MTM χωρίς να χρησιμοποιούν στίχους, θέτουν σοβαρά ζητήματα για το αποτύπωμα του ανθρώπινου γένους επάνω στον πλανήτη και γύρω από αυτόν ενδεχομένως. Η μουσική με την βοήθεια των σωστά τοποθετημένων κινηματογραφικών αποσπασμάτων βάζει τον ακροατή σε σκέψη. Και όσο σκεφτόμαστε, είναι πιθανό να λύσουμε προβλήματα!
Σε κανέναν δεν θα λείψει η φωνή του τραγουδιστή από το “sorge” και όλοι όσοι δεν φοράνε γυαλιά συγκεκριμένων ιδιωμάτων, ΠΡΕΠΕΙ να ακούσουν αυτόν τον δίσκο! Οι MTM ολοένα ανεβαίνουν ποιοτικά και ας ελπίσουμε να μην υπάρχει ταβάνι!
Υ.Γ. Και τι όμορφο εξώφυλλο…
514 
