TYTUS: “Rain After Drought”

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν η ιδιαίτερη γεωγραφική θέση της Τεργέστης έχει το δικό της μερίδιο στη μουσική διαφοροποίηση του κουαρτέτου των Tytus, για τα δεδομένα της δυνατής ιταλικής σκηνής.

Tο σίγουρο είναι, όπως άλλωστε αποκαλύπτει και η σύνθεσή τους, πως μέσα στη μουσική τους δεν θα βρεις συμφωνικές ή prog ή έστω και AOR-melodic hard εντυπώσεις.

Οι φρεσκότατοι στα μουσικά δρώμενα του σκληρού ήχου, Tytus, ξεκίνησαν το 2014 με ένα 7΄ ΕΡ με τον τίτλο “White Lines”. Το πρώτο τους άλμπουμ ήρθε το 2016, με τον τίτλο “Rises” και, μετά τη συμφωνία με την Fighter Records, επιστρέφουν φέτος με το “Rain After Drought”.

Με επιθετικές κορυφές τον τραγουδιστή/κιθαρίστα Ilija Riffmeister και τον κιθαρίστα Mark Simon Hell, οι Ιταλοί μας σερβίρουν 10 τραγούδια ολοζώντανης αμεσότητας, που χρωστούν πάρα πολλά στο NWOBHM και το “old school thrash”. Είναι προφανές πως η πρώιμη περίοδος των Metallica λατρεύεται ιδιαίτερα και μάλλον βάζει τις δομικές λίθους στη σύνθεση, με σημαντικές δόσεις κιθαριστικής μελωδίας που θα φέρουν στο μυαλό τους Satan και τους κάθε “Satan” του ιδιώματος των αρχών του ’80.

Κι εύλογα έρχεται η απορία: κλώνοι; Οι τύποι είναι πολύ τεχνίτες και ταλαντούχοι για να παγιδευτούν από τις επιδράσεις τους, όσο χώρο κι αν παίρνουν αυτές. Όμως το πιο σημαντικό από όλα, είναι πως έχουν ψυχή και τσαμπουκά, δεν είναι ψεύτικοι. Το μεράκι τους να κουμπώσουν τα τραγούδια ιδανικά, με έξυπνα ευρήματα και ιδανικά παιχνίδια ανάμεσα στη φωνή και τα riffs, τιμά με τον καλύτερο τρόπο την αφετηρία τους. Στο μεταξύ, η ρυθμική βάση των Markey Moon (μπάσο) και Frank Bardy (ντραμς), στηρίζει ιδανικά και με νεύρο τα παραπάνω, χωρίς ίχνος άσκοπης υπερβολής.

Αν το εισαγωγικό “Disobey” ανοίγει άμεσα την όρεξη, όσο προχωρά τα άλμπουμ, συναντά κανείς τραγούδια ιδανικά δομημένα, με νεύρο και σπίθα, και τα φωνητικά του Riffmeister ακούγονται να έχουν σμιλεύσει με λεπτομέρεια τον χαρακτήρα των τραγουδιών.

Το ομότιτλο τραγούδι, με τα δύο μέρη του, αναδεικνύει και μία πιο απαιτητική πλευρά τους. Το πρώτο μέρος αποτελεί ένα πολύ όμορφο instrumental με αφηγηματική ροή, που σε τραβάει εύκολα μαζί του, ενώ το δεύτερο εξελίσσεται σε μία εξαιρετική power ballad, που όμως δεν χάνει στιγμή αυτή την αντρίκεια, πειστική ωμότητα στη φωνή του Riffmeister.

Με το φινάλε του άλμπουμ, έχεις δεχτεί 10 περιεκτικότατες ενέσεις σοφά κατανεμημένης αδρεναλίνης. Το “Rain After Drought”, δεν είναι σε καμιά περίπτωση μία ντουλάπα με μυρωδιά ναφθαλίνης. Ίσως ακόμα και ο χαρακτηρισμός “εύστοχη απόδοση τιμών”, να αδικεί τελικά τη φρεσκάδα και την αβίαστη ευστοχία του.

Ευπρόσδεκτη και θαυμάσια έκπληξη, τα παιδιά από την Τεργέστη…

http://www.tytus.it/website/

462

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…