Θυμάμαι σαν χθες πως σκίρτησε η νεανική μου καρδιά στο άκουσμα του αριστουργήματος των Νορβηγών, με τίτλο “Heart of the Ages”.
Δεν θα ξεχάσω επίσης, τα “ευχαριστώ” φίλων μου και κάποιων κοριτσιών που έμαθαν τους In the Woods των εκπληκτικών “Omniο” και “Strange in Stereo” από τα τραγούδια τους που έγραφα στις κασέτες τις οποίες τους χάριζα. Και ξαφνικά, σιγή ασυρμάτου.
17 χρόνια αργότερα, με το αυτί μου μουσικά εκπαιδευμένο από χιλιάδες ακροάσεις δίσκων πολλών διαφορετικών ιδιωμάτων, ξανασυναντώ τους παλιούς μου φίλους, όταν εκείνοι επανεμφανίστηκαν το 2016 με το “Pure”.
Μουντζώνω ωσάν ιεροτελεστία, κάθε μέρα τα μούτρα μου που δεν πήγα πέρυσι να τους δω στο Κύτταρο και εύχομαι η Eat Metal να τους ξαναφέρει κάποια μέρα! Με το πέρας του κύκλου του “Pure” και στο τέλος του 2016 οι εκ των ιδρυθέντων, αδελφοί Botteri έφυγαν από τους In The Woods και άφησαν μονάχο του τον drummer, Anders Kobro, με τους νεότερους James Fogerty (φωνητικά) και τον κιθαρίστα Kåre André Sletteberg. Οι τρεις αυτοί, εναπομείναντες δασοφύλακες, με βοήθεια session μουσικών, μπήκαν στο studio και επιχείρησαν να γράψουν τη φυσική συνέχεια του “Pure”,
Η αρχική μου εντύπωση ήταν ακριβώς αυτό! Το “Cease The Day” είναι αυτό που θα περίμενε κανείς για μετά…και λίγο παραπάνω. Το άκουσμα του δίσκου σε αναγκάζει να σκέφτεσαι εκείνη την πολυφορεμένη ταμπέλα του progressive που βάζουμε σε ό,τι καταφέρνει να συνδέει αρκετούς μουσικούς κόσμους.
Οι In the Woods ακούγονται πλέον, σαν ένα παράλληλο σύμπαν των συμπατριωτών τους Enslaved και σίγουρα θα ικανοποιήσουν όλους όσους του ακολούθησαν στο comeback τους και “χαμογέλασαν” με το “Pure”.
Στα 53 λεπτά του “Cease The Day”, οι Νορβηγοί καταφέρνουν να σχεδιάσουν ένα avant-garde/folk φόντο και από πάνω να προσθέσουν επίπεδα μπλακμεταλικής ατμόσφαιρας και γδαρμένων φωνητικών, τα οποία όμορφα εναλλάσσει ο Fogerty με άλλα πιο gothic νοοτροπίας. Αυτή η συνεχόμενη αλλαγή σκηνικού στα (κυρίως) μεγάλης διάρκειας κομμάτια, σε κρατάει σε εγρήγορση και δεν προλαβαίνεις να βαρεθείς αφού τα θέματα ποικίλλουν και ακόμα και αν επαναλαμβάνονται, σου ακούγονται νέα.
Η παραγωγή του album τονίζει αυτόν τον “παλιόκαιρο” που επικρατεί στις ιστορίες που υφαίνουν οι In The Woods στα τραγούδια τους και βοηθάει τον ακροατή να έρθει στην κατάλληλη διάθεση για να απολαύσει με τον σωστό τρόπο το album. Το κατά πόσον είναι προοδευτικό μουσικά το “Cease The Day”, ίσως να μην είμαι ο πιο αρμόδιος για να το πω, αλλά έχει ψυχή τέτοια που μπορεί να καλύψει τη δική μου και να της μεταδώσει την ιδανική δόση μαυρίλας που χρειάζεται για να ισορροπήσει.
Η τάση προς τη μελαγχολία και τον πεσιμισμό στην όποια μας έχουν συνηθίσει οι In The Woods είναι παρούσα και σε απέραντη αφθονία. Είτε είσαι της παλαιάς φρουράς, είτε νέος τους φίλος, θεωρώ πως η νέα τους δισκογραφική προσπάθεια θα σου κάνει την καλύτερη παρέα τον ερχόμενο χειμώνα, όπως σωστά είπε ένας φίλος.
Νομίζω πως το comeback ολοκληρώνεται με το “Cease The Day” και τώρα οι In The Woods στέκονται και πάλι ψηλά στην ιεραρχία της σκανδιναβικής μελαγχολίας.
Πιείτε από το πικρό ποτήρι τους και μεθύστε!
Highlights: “Empty Streets”, “Still Yearning”
500 
