JAMES CHRISTIAN: “Craving”

Εμβληματική η φωνή του James Christian σε όλη τη διάρκεια των “ups and downs” του μελωδικού hard rock, του AOR, του hair metal ή όπως προτιμά ο καθένας να αποκαλεί το ραδιοφωνικά φιλικό hard. Σημαδεύοντας με την ιδιαίτερη φωνητική του παρουσία και τα έντεκα studio άλμπουμ των House Of Lords, εκφράζεται πιο σπάνια και με προσωπικές κυκλοφορίες, και το “Craving” αποτελεί την τέταρτη απόπειρα.

Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο προσωπικό του στούντιο στη Florida, και έχει αρκετές φιλικές συμμετοχές και μικρές συνθετικές συνεισφορές από αρκετά ονόματα του χώρου, όπως οι Tommy Denander, Chris Pelcer, Jimi Bell, Clif Magness, Alessandro Del Vecchio, Richard Hymas, Charlie Mason, και Jeff Kent.

Οι πολλές παρουσίες δεν το βοήθησαν βέβαια να αποφύγει τελικά μια ξεκάθαρη ανισότητα που παρουσιάζει. Το ξεκίνημά του βέβαια είναι διαλεγμένο, σίγουρα επιτηδευμένα, πιο κοντά στα ηχητικά δεδομένα των House Of Lords, με δύο τραγούδια που έχουν ρυθμό, ζωντάνια και αυτές τις χτυπητές μελωδίες στις οποίες μας έχει κακομάθει ο Christian. Πράγματι λοιπόν, τα “Heaven is a Place in Hell” και “Wild Boys” θα παγιδεύσουν τον σχετικό ακροατή στην προοπτική μιας συγγενικής ακολουθίας τραγουδιών με την παράδοση των Λόρδων, έστω και με νερωμένο ήχο.

Από το ξεκίνημα όμως του ομότιτλου “Craving” δίνεται το σινιάλο της ένταξης σε μια φόρμουλα σχεδόν ακουστική και αρκετά μελωμένη σε πλήκτρα, που διακόπτεται περιοδικά μόνο από τα πιο γκαζωμένα “Sidewinder” και “Black wasn’t Black” μέχρι το τέλος του άλμπουμ. Κι όσο καλογραμμένα και εύστοχα μελωδικά είναι για παράδειγμα τα “Jesus Wept” (από τα καλύτερα του άλμπουμ) και “I won’t Cry”, τόσο άνευρα και υπνωτικά καταλήγουν μαζί με τα υπόλοιπα. Οι αφελείς θρησκευτικές παραπομπές του Christian μάλλον επιδεινώνουν την κατάσταση, ενώ τα “If there’s a god” και “Amen” αγγίζουν το ανυπόφορο.

Το κύριο πρόβλημα του άλμπουμ είναι πως συνολικά είναι μια δουλειά “στον αυτόματο πιλότο”, χωρίς ίχνος έκπληξης και περιπέτειας. Φυσικά δεν περιμένει κανείς από τον Christian προσθήκη σιτάρ και βυζαντινών φωνητικών, αλλά ακόμα και για τις συντεταγμένες του είδους η ασφάλεια περισσεύει κι όταν συνοδεύεται κι από τέτοια νωχελικότητα και ελαφρότητα, δεν αντέχει σε επανάληψη.

Αυστηρά για τους κολλημένους οπαδούς της φωνής του. Επιστρέφω επειγόντως στους Λόρδους…

505

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…