Νέο album και για τους αθηναίους heavy / thrashers Convixion, μετά από ένα αρκετά μεγάλο διάστημα δισκογραφικής σιωπής (κι αν εξαιρέσουμε το “Alive Aftershock” split EP με τους Wrathblade πριν μια τριετία περίπου). Και μάλιστα, μια αξιολογότατη επαναφορά.
Έξοχο heavy / thrash παλαιοντολογικής φύσεως με εντελώς ξεκάθαρες επιρροές από Exciter, Venom, Dark Angel και συναφή κηροζινάτα από την εκείθεν κυρίως πλευρά του Ατλαντικού (αν και τα ηχοτόπια από Kreator, Tankard και Sodom κάνουν συχνά – πυκνά την εμφάνισή τους σε τραγούδια τους δίσκου όπως π.χ. στο ομότιτλο track ή στο “Spiral into Oblivion”), με μια ερεθιστική Maiden / Cirith Ungolική soloλογική διαλεκτική στο σύνολο των τραγουδιών από τα οποία αποτελείται το “Days of Rage, Nights of Wrath”, με αποτέλεσμα, μια πανδαισία οικειέστατου, παρελθοντολάγνου και πηγαίου σαν ούρηση από κατουρόγκαυλες heavy metal.
Συγκινητική κιθαριστική δουλειά, straight to 1983, από τον Νίκο Παπακώστα, o οποίος επίσης λυσσομανάει πίσω από το μικρόφωνο με την αγριοφωνάρα του (η οποία εμπεριέχει σαφώς μια ελληνικότατη “χωριατίλα” αλλά χωρίς να καταντά πουθενά ενοχλητικός ή παράταιρος), υπό τη συνοδεία των πολύ καλών Μιχάλη Μπάκουλα (μπάσο) και Μάνου Κεχαγιά (drums) που ακολουθούν κατά πόδας τις επιλογές του frontman τους.
Πολύ καλά τα “Fist of Agony” και “E.A.D”, φοβερά τα “Terrorise the Terrorists”, “From Within”, το Overkillικό (άρα Motorheadικό) “Wings of Vengeance” και το επιλογικό στακάτο mid tempo “Freezing Breeze”, εξαιρετικά δείγματα old school metal μουσικής που ακούγεται απολαυστική ακόμη και στο σήμερα.
Ακούγοντας το album ίσως να θεωρήσεις ότι υστερεί ηχητικά (σε σχέση με τις ηχητικές στάθμες των Enforcer ή των Black Trip – ενδεικτικά παραδείγματα, σχετικά γειτνιάζοντος ύφους – αναλογιζόμενος και το παρόν της τεχνολογίας), από την άλλη πιθανολογώ ότι το σχήμα εσκεμμένα θέλησε να σκεπαστούν τα πάντα υπό το πέπλο του πατροπαράδοτου, κλασικού heavy metal και φυσικά από αυτή τη λογική δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί η παραγωγή. Προσωπικά τη θεωρώ θαυμάσια για το είδος της μουσικής που διαπραγματεύεται η μπάντα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ηχητικά το album παραπέμπει νοητικώς άμεσα σε εκείνη την ανέμελη εποχή και αυτό είναι ίσως ένα από τα μεγαλύτερα ατού του.
Συνεπώς, αν ακόμη σου σηκώνεται το πετσί με δισολίες, δεν αντέχεις παραπάνω από δυο μέτρα ακουστικά θέματα και σε συνεπαίρνουν τα speedy > 240 km / h δυναμιτάκια στην αγαπημένη σου beatολογία, τότε εδώ είσαι. Πάτα play στο “Days of Rage, Nights of Wrath”, πάρε αγκαλιά το ψυγειάκι με τα ηδύποτά σου, άραξε και γλέντα το. Προσωπικώς, το καταευχαριστήθηκα.
637 
