Άλλο ένα full length album, το έβδομο για τους symphonic/ goth metallers Sirenia του κιθαρίστα Morten Veland και της μουναρ…. εεεε και της Ailyn που συνεχίζει να έχει υπ’ ευθύνη της το μικρόφωνο για τα μέρη των θηλυκών φωνητικών.
Τυπική κινηματογραφική ιντερλουδιακή εισαγωγή του “Seti”, δίνει τη σειρά του στα βαρύτατα και τεχνικότατα “Serpent” και “Once My light” στα οποία την παράσταση κλέβει ο Jonathan Perez (drums) ο οποίος συνεχίζει να καταπλήσσει πίσω από το kit και σ’ αυτόν το δίσκο, αν και για άλλη μια φορά ο παραγωγός δεν φέρεται στον ήχο των drums όπως τους αξίζει. Σίγουρα με βαρύτερο ήχο, τα κομμάτια θα έπαιρναν μια άλλη διάσταση, μια και συνθετικά το “The Seventh Life Path” έχει την απαιτούμενη δυναμικότητα.
Η φωνή της Ailyn συνεχίζει να ακούγεται εύθραυστη και αυτό σε στιγμές λειτουργεί υπέρ (π.χ. σε κομμάτια όπως τα “Sons of the North”, “Tragedienne”) αλλά βασικά θεωρώ ότι στερεί τα κομμάτια από ένταση, δίνοντας μια anime kiddie γεύση γενικά. Ίσως και εσκεμμένα να ακούγεται έτσι λόγω και του παραμυθένιου concept, ίσως να είναι έτσι ακριβώς η ηχητική άποψη του συνθέτη, αλλά γεγονός είναι ότι σε ένταση υπολείπεται σαφώς σε σχέση με άλλα λαρύγγια που δρουν παράλληλα στο εν λόγω χώρο (Ιλιάνα Τσακιράκη, Floor Jansen ή ακόμη και η Σταματούλα, μια φιλεναδίτσα μου, δεν την ξέρεις αλλά δεν είναι κι από χωριό).
Η μεγάλη διάρκεια (μέσος όρος τα 6:30 λεπτά) των συνθέσεων, δίνει την άνεση στους Sirenia να αναπτύξουν τις ιδέες τους κι αυτές είναι πολλές φορές ευφάνταστες, με πολύ καλά riff και μελετημένα solo, έχοντας να προσφέρουν ενδιαφέρουσες στιγμές για τους φίλους του goth/ symphonic/ female fronted metal. Δεν είναι άσχημος δίσκος αλλά υπάρχουν πολλές αδυναμίες. Δεν παύουν να ακούγονται ευχάριστα όμως και αν δεν έχεις περιχαρακώσει τον μουσικό σου εαυτό, θα σου αρέσουν πολλά σημεία που έχουν ιδιαίτερες μελωδικές αρετές. Συμπαθητικοί, εκτελεστικώς άρτιοι, αλλά η Ailyn πρέπει να τρώει τουλάχιστον δυο φρέσκα αυγουλάκια το πρωί για να δυναμώσει.
492 
