Σάββατο 21/12/2019, αφενός ημέρα χειμερινού ηλιοστασίου, καθώς ξεκινάει επίσημα ο χειμώνας (εκτός της Ελλάδας, αφού δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα) με τη μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, πράγμα που εξιτάρει τους απανταχού λάτρεις της αστρονομίας και διαφόρων καταλοίπων του παγανισμού, αφετέρου για τους μουσικόφιλους, συμβολική ημερομηνία λόγω της επιστροφής των Ιαπώνων πιονέρων του πειραματισμού, ακριβώς 3 χρόνια από την προηγούμενη επίσκεψή τους στη χώρα μας. Τι πιο ιδανικό λοιπόν, από το να παρακολουθήσουμε μία ζωντανή παράσταση, που αποκτά χαρακτήρα μυστικιστικής τελετουργίας.
Λίγο μετά τις 20:15, καταφτάνω έξω από το ιδιαίτερα λατρεμένο Temple, όπου δεν έχουν ακόμα ανοίξει οι πόρτες και έχουν σχηματιστεί μερικά πηγαδάκια, αναλύοντας και συζητώντας για τα μουσικά δρώμενα, καθώς και ορισμένες μοναχικές φιγούρες που περίμεναν καρτερικά. Μερικά λεπτά αργότερα, οι πόρτες ανοίγουν και οι υπεύθυνοι στην είσοδο δίνουν το “πράσινο φως”. Παρότι ακόμα σχετικά νωρίς, δράττομαι της ευκαιρίας και μπαίνω για να βρω και το ιδανικό “spot”. Αφού πέσαν οι σφραγίδες ανά χείρας, κατευθύνομαι προς το μπαρ, αλλά αντιλαμβάνομαι το Merch Stand και αλλάζω πορεία και μεταβαίνω προς τα εκεί. Αποτέλεσμα; Το αναμενόμενο… Να προκαλέσω εγκεφαλικά στο πορτοφόλι μου και ταυτόχρονα οικονομική κρίση στον εαυτό μου για το υπόλοιπο του μήνα. Δεν γ@μιέται γιορτές έχουμε (και καλά).
Η ώρα έχει πάει 20:45, φεύγω από εκεί και πηγαίνω να βρω την ιδανική θέση ακριβώς στο κέντρο του εξώστη, ευθυγραμμίζοντας το άτομό μου με το stage και τα ηχεία. Η πανοραμική θέα σου προκαλεί ανατριχίλες. Στο stage δεσπόζουν οι Orange ενισχυτές, το Gong πίσω από το Ludwig drum set, και ένας χαμός απο πετάλια δεξιά και αριστερά, ενώ στο κέντρο έχει στηθεί το deck για το support act της βραδιάς.
Έπειτα από μία μισάωρη απόκλιση από την έναρξη του προγράμματος, περί τις 21:30, τα φώτα χαμηλώνουν και ο Ghone ανεβαίνει στα decks επί της σκηνής. O λιγοστός κόσμος, μέχρι εκείνη την στιγμή, άρχισε να μαζεύεται σιγά σιγά, καταλαμβάνοντας θέσεις πλησίον της σκηνής. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν τον είχα δει ξανά “ζωντανά” και η επαφή που είχα ήταν μόνο μέσα από τις δουλειές του στη σελίδα του στο bandcamp. Φυσιογνωμικά, αντιλήφθηκα ότι είναι ο ιθύνουν νους πίσω από την Catch The Soap, Μόνο Θρας, και μέλος των Afformance. Για περίπου 25 λεπτά, “ταλαιπώρησε ευχάριστα” τα αυτιά μου, παίζοντας ένα σετ με ambient/drone/noise στοιχεία, τα οποία σε συνδυασμό με το light show και την βοήθεια της καπνομηχανής δημιούργησε σκοτεινές παραστάσεις και δεν ξέρω αν κατάφερε να μας “ζεστάνει” για το κύριο event, αλλά σίγουρα πέτυχε στο να μας “προβληματίσει”, να μας “αγχώσει” και να μας κάνει να αναζητήσουμε πράγματα ο καθένας μας εσωτερικά. Ιδανική επιλογή των διοργανωτών, για την στήριξη εγχώριων καλλιτεχνών και η οποία ταίριαξε γάντι (μαύρο σαν του Atsuo) για να προετοιμάσει το έδαφος για την επιστροφή του Ιαπωνικού τρίο.
Μετά από περίπου ένα εικοσάλεπτο, και καθώς ο ναός γέμιζε (όχι ασφυκτικά αλλά ιδανικά) από πιστούς, και εν μέσω προετοιμασίας του stage για τους Ιάπωνες περί τις 22:15 (και εφόσον προηγήθηκαν τα τελευταία κουρδίσματα από την Wata και τον Takeshi), καταλαμβάνουν την σκηνή. Μαυροφορεμένοι όλοι τους και αψεγάδιαστοι από το πέρασμα του χρόνου (δεν υπάρχει, σίγουρα έχουν βρει το ελιξίριο της νεότητας) όπως τα τραγούδια τους, θύμιζαν χαρακτήρες σκοτεινού anime.
Καθώς τελειώνει το Intro, οι πρώτες νότες του “Away from you” ακούγονται και το ταξίδι ξεκινάει, η Wata ακούνητη και ακλόνητη, φαίνεται πιο σταθερή και από τα θεμέλια της γης, στήνει μουσικά ηχοτόπια, όσο ο Atsuo ξεδιπλώνει την εκφραστικότητά του μέσω των θεατρικών κινήσεών του, ενώ ο Takeshi μας σαγηνεύει με την γοητευτική του φωνή, όταν δεν ερωτοτροπεί με την δίλαιμη Ibanez. Ένας ωκεανός από post rock μελωδίες με μία shoegaze αύρα ακολουθεί στην συνέχεια, με το “To the beach” διασκευή των συμπατριωτών τους Coaltar of the Deepers, δημιουργώντας την ανάγκη στο κοινό να αφεθεί, με τα πρώτα λικνίσματα να είναι πλέον φανερά. Ο τελευταίος δίσκος έχει φανερά την τιμητική του, με το “Coma” και το “Love” να σηματοδοτούν αλλαγή μουσικής πλεύσης, καθώς οι πειραματισμοί ξεκινούν και ένα drone/ambient ηχητικό τοίχος έρχεται καταπάνω μας να μας πλακώσει ταρακουνώντας τον ψυχισμό μας, οι κιθάρες “θρηνούν” μέσα από στρώματα αντήχησης και βαριάς παραμόρφωσης, με τα φωνητικά να προκαλούν μία ευχάριστη δυσφορία.
Ο ήχος είναι σύμμαχος της μπάντας και το εκμεταλλεύεται στο έπακρο. “Στα καπάκια” σκάει το “Absolutego”, ενώ κινούμαστε σε πιο “βαλτώδη μονοπάτια”, με το “άρρωστο” groove του Atsuo, ο οποίος είναι πηγή αστείρευτης ενέργειας, και τις riffαρες της Wata να πλαισιώνουν τις εκπληκτικές φωνητικές μελωδίες, αναγκάζουν το κοινό να μπει για τα καλά στην εξίσωση, προκαλώντας μας αυχενικά και “οργασμό” στα αυτιά.
Οι πειραματισμοί δεν σταματούν. Με το “Uzume” οι Ιάπωνες μας στέλνουν ένα κύμα θορύβου να μας παρασύρει, δοκιμάζοντας τις αντοχές μας μέχρι να μπεί το 17λεπτο μουσικό έπος “Evol”, με τις εναλλαγές μεταξύ έντονου tribal drumming και riffing, και ατμοσφαιρικών μεταβάσεων να γεμίζουν με κραυγές στο κενό. Καθώς πλησιάζουμε προς το τέλος, Melvins διασκευάρα με το ομώνυμο “Boris”, με την Wata τελικά να μην είναι καρφωμένη στην σκήνη, καθώς για πρώτη φορά κινείται εξαπολύοντας τα riffs της κιθάρας και τον Takeshi να “φτύνει” τους στίχους όταν δεν κάνει headbanging. Ο Atsuo σταθερός και μονολιθικός στο παίξιμό του, δεν σταματά να “κοπανά” τα δέρματα και να εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία να παίζει με το κοινό. And last but not least, “Shadows of skull”, το οποίο ρίχνει τον ρυθμό με “ριπές” λευκού θορύβου, σφυρίγματα και ουρλιαχτά στο background να φέρνουν αυτή την μουσική εμπειρία προς το τέλος της.
Εν μέσω αποθέωσης, η μπάντα μας αποχαιρετά και αποχωρεί απο την σκηνή, όχι περισσότερο από 2 λεπτά καθώς επιστρέφει για να δώσει λίγο χρώμα στο βράδυ μας και συγκεκριμένα ροζ.
Διπλό encore λοιπόν, με το “Pink” από τον ομώνυμο δίσκο, με το κοινό να εκστασιάζεται και να χτυπιέται κυριολεκτικά και την μπάντα να το απολαμβάνει, με το “Farewell” να ακολουθεί στην συνέχεια, το οποίο λειτούργησε όντως σαν αποχαιρετισμός, καθώς αυτό το υπέροχο μουσικό ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Λίγα λεπτά μετά τις 00:00, οι Boris μας ευχαρίστησαν και μας αποχαιρέτησαν για δεύτερη φορά, για να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα ανανεώνοντας το ραντεβού “πιο σύντομα” κατά τα λεγόμενα του Atsuo.
Άντε και στα τριακοστά γενέθλια, επετειακή περιοδεία με “all time classic” κομμάτια και τρίωρο σετ. Πολλά ζητάω…; Οι Boris ήρθαν, ταρακούνησαν τον ψυχισμό μας, κατέστρεψαν σημαντικά την ακοή μας, μας προκάλεσαν οικονομική ύφεση, αλλά μας πρόσφεραν μία ανεπανάληπτη μουσική εμπειρία.
Καλά Σατουρνάλια…!
Boris setlist:
Intro
Away from You
To the Beach (Coaltar of the Deepers cover)
Coma
Love
Absolutego (Dear Album version)
Journey
Uzume
Evol
Boris (Melvins cover)
Shadow of Skull
(encore):
Pink
Farewell
Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
503 
